نورنیوز-گروه فرهنگی: فیلم آنتیک به کارگردانی هادی نائیجی و با حضور بازیگرانی همچون پژمان جمشیدی، بیژن بنفشه‌خواه، آناهیتا افشار و ستاره پسیانی، در نگاه نخست نوید یک کمدی متفاوت و تابوشکن را می‌دهد. داستان درباره دو دله‌دزد است که تصمیم می‌گیرند با راه‌اندازی یک امامزاده قلابی، ثروتی به جیب بزنند. ایده‌ای که می‌توانست بستری برای خلق یک کمدی اجتماعی جسورانه باشد، اما در اجرا به اثری سطحی، تکراری و فاقد جذابیت‌های لازم تبدیل شده است. فیلم نه نوآورانه است، نه طنز آن کارکرد مؤثری دارد و نه از نظر روایت و ساختار، مخاطب را تا پایان همراه خود نگه می‌دارد.
ایده‌ای تازه، اما روایتی کهنه
فیلم با محوریت یک موضوع حساس، پتانسیل بالایی برای تبدیل‌شدن به یک طنز اجتماعی هوشمندانه را دارد، اما روایت آن بسیار ساده، کلیشه‌ای و قابل پیش‌بینی است. روند داستانی فاقد تعلیق یا پیچیدگی خاصی است و خیلی زود می‌توان مسیر وقایع را حدس زد. در نتیجه، نه عنصر غافلگیری در داستان وجود دارد و نه زاویه دیدی نو که بتواند به تجربه‌ای متفاوت تبدیل شود. فیلم به‌جای بهره‌گیری از ظرفیت‌های بالقوه‌ی سوژه‌ی خود، در همان کلیشه‌های مرسوم کمدی‌های ایرانی گرفتار می‌شود.
محافظه‌کاری به‌جای خلاقیت
هادی نائیجی که در کارنامه خود ساخت آثاری مانند حق سکوت و هیهات را دارد، در آنتیک رویکردی محتاطانه و بدون جسارت اتخاذ کرده است. از نظر بصری و میزانسن، فیلم هیچ ویژگی منحصربه‌فردی ندارد و در سطحی بسیار معمولی باقی می‌ماند. اجرای سکانس‌ها بیشتر به یک سریال تلویزیونی شباهت دارد تا اثری سینمایی. ضعف در پرداخت موقعیت‌های داستانی و عدم خلاقیت در روایت، سبب شده است که فیلم نتواند جایگاهی درخور در سینمای کمدی پیدا کند.
شخصیت‌های تکراری، بدون عمق
انتظار می‌رفت با حضور چهره‌هایی مانند پژمان جمشیدی، بیژن بنفشه‌خواه، غلامرضا نیکخواه و دیگر بازیگران شناخته‌شده، فیلم بتواند حداقل در بخش بازیگری موفق عمل کند. اما شخصیت‌ها چیزی فراتر از تیپ‌های آشنای این بازیگران نیستند. پژمان جمشیدی همچنان همان شخصیت ساده‌دل و بامزه‌ی همیشگی‌اش را تکرار می‌کند، بیژن بنفشه‌خواه هم همان رفتارهای کمدی شناخته‌شده‌اش را بازآفرینی کرده است. در نبود شخصیت‌پردازی عمیق، این بازی‌ها هم نمی‌توانند کمکی به فیلم کنند.
تردید میان کمدی و ملودرام
فیلم در مرز میان کمدی و ملودرام گرفتار شده و نمی‌تواند تعادل درستی بین این دو برقرار کند. صحنه‌های طنز فیلم، به دلیل نبود خلاقیت در نگارش دیالوگ‌ها و اجرای موقعیت‌های کمیک، نه‌تنها خنده‌دار نیستند، بلکه تصنعی و تحمیلی به نظر می‌رسند. در مقابل، تلاش فیلم برای ایجاد لحظات احساسی نیز به دلیل ضعف در شخصیت‌پردازی، ناکام می‌ماند و به تأثیری که انتظار می‌رود، نمی‌رسد.
فیلمی که چیزی برای ارائه ندارد
در نهایت، آنتیک فیلمی است که در هیچ‌یک از بخش‌های خود عملکرد موفقی ندارد. نه داستان آن کشش لازم را دارد، نه کارگردانی آن خلاقانه است و نه بازی‌ها می‌توانند فیلم را نجات دهند. حتی اگر بتواند در لحظاتی مخاطب عام را سرگرم کند، چیزی ماندگار در خود ندارد که آن را از سایر کمدی‌های کلیشه‌ای سینمای ایران متمایز کند. آنتیک نمونه‌ای از سینمایی است که به‌جای حرکت رو به جلو، درجا می‌زند و در نهایت به اثری خنثی و فراموش‌شدنی تبدیل می‌شود.
نورنیوز