نورنیوز - گروه بین‌الملل: تلاش مدیریت دویچه وله برای توجیه اسرائیل که همچنان به نسل‌کشی در غزه ادامه می‌دهد، توسط 13 کارمند این رسانه و مارتین گاک، روزنامه‌نگار یهودی و خبرنگار سابق امور مذهبی این سازمان، افشا شد.
این روزنامه‌نگاران که در «دویچه وله» مشغول به کار هستند، گفتند که مدیران ارشد این رسانه از استفاده از واژه "فلسطین" در اخبار جلوگیری کردند و مدعی شدند که این واژه "جایگاه دولتی" کسب نکرده است.
روزنامه‌نگاران تاکید کردند که در طول پخش زنده، از مجریان با گفتمان‌های از پیش تصویب‌شده علیه دیدگاه‌های طرفدار فلسطین حمایت شده و جلسات "آگاهی از یهودستیزی" برگزار شده است.
آنها همچنین اظهار داشتند که «دویچه وله» مدعی شده است که تصاویر کودکان کشته‌شده در حملات اسرائیل "جعلی" هستند و تصمیم گرفتند به دلایل "اخلاقی" این تصاویر را منتشر نکنند.
این کارمندان با اشاره به اینکه اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از پخش دیدگاه‌های حامی فلسطین در برنامه‌های زنده صورت گرفته است، اظهار داشتند که از پخش زنده «خطرناک» اجتناب شده و تصاویر و صداهای ضبط‌‌شده نیز عمداً سانسور شده‌اند.
آنها گفتند که مدیران این رسانه درد و رنج مردم فلسطین را نادیده گرفته و به جای پرداختن به فجایع غزه که هزاران نفر در آن کشته شده‌اند، تمرکز خود را بر حملات علیه اسرائیل معطوف کرده‌اند.
یکی از کارکنان «دویچه وله» گفت: «کاملاً غیرعادی بود که فردی در کنارم باشدو تصمیم بگیرد چه بخش‌هایی را در اخبار حذف کنم.»
یکی دیگر از این کارکنان گفت: «در حال تهیه گزارشی بودم که در آن، کودکی 10 ساله دیده می‌شد که گریه می‌کرد و می‌گفت: "بمب‌ها افتاد و من و پدرم مجبور شدیم جسد عمویم را حمل کنیم، نیمی از سرش منفجر شده بود." من قصد داشتم در این مورد گزارشی تهیه کنم، اما مدیر از من پرسید: از کجا می‌دانیم که این کودک بازیگر نیست.
یکی دیگر از کارکنان با اشاره به اینکه مدیران رسانه دائماً اظهارات ضداسلامی مطرح می‌کنند، گفت: «به‌عنوان یک روزنامه‌نگار، این رفتار کاملا مضحک است. شنیدم یکی از آنها می‌گفت: "هیچ جای امنی در غزه وجود ندارد." پس چرا فلسطینی‌های غیرنظامی در تونل‌های حماس پنهان نمی‌شوند؟ این نوع اظهارات نشان می‌دهد که تا چه حد زندگی فلسطینی‌ها را تحقیر می‌کنند.»
مارتین گاک، کارمند مستعفی «دویچه وله» آلمان، با اشاره به وجود فشارهای مداوم، گفت: «آنها هر چیزی را که ما می‌نوشتیم با دقتی افراطی، یا بهتر بگویم با رویکردی پارانوئیدی، بررسی می‌کردند. وقتی به آن نگاه می‌کنید، می‌بینید که این رسانه از آزادی بیان سخن می‌گوید، اما به وضوح مشخص است که این فقط یک شعار توخالی است.»