نورنیوز- گروه بین‌الملل: رسوایی‌های مربوط به آزار و سوءاستفاده جنسی در زندانهای آمریکا به یکی از چالش‌های جدی در نظام قضایی و اصلاحی این کشور تبدیل شده است. در این میان، پرداخت غرامت ۱۱۵ میلیون دلاری به بازماندگان سوءاستفاده جنسی در زندان دوبلین کالیفرنیا، اگرچه گامی در راستای جبران خسارت‌ها به نظر می‌رسد، اما سوالات بسیاری را درباره عمق مشکلات ساختاری و مسئولیت‌پذیری نظام زندانهای آمریکا مطرح می‌کند.
سوءاستفاده جنسی: بحرانی نظام‌مند
تحقیقات نشان می‌دهد که سوءاستفاده جنسی در زندانهای آمریکا، به‌ویژه در زندانهای زنان، نه یک پدیده محدود، بلکه یک بحران نظام‌مند است. گزارشی از سنای آمریکا در سال ۲۰۲۲ آشکار کرد که دو سوم زنان زندانی در زندانهای فدرال طی دهه گذشته قربانی آزار جنسی شده‌اند. این آمار نشان‌دهنده سطح بالای نقض حقوق انسانی در این محیط‌ها است.
پرونده دوبلین: «باشگاه تجاوز جنسی»
زندان فدرال دوبلین در کالیفرنیا به عنوان یکی از نقاط تمرکز این بحران به نمادی از بی‌عدالتی تبدیل شده است. در این زندان، آزار و اذیت زنان زندانی به صورت گسترده مستند شده است. از میان ۱۰۳ شاکی، بسیاری از قربانیان برای سال‌ها تحت شرایط غیرانسانی قرار گرفته‌اند. همچنین، محکومیت هفت کارمند، از جمله سرپرست زندان و بازجویی از بیش از ۲۰ نفر دیگر نشان می‌دهد که این مشکل تا بالاترین سطوح مدیریتی نفوذ کرده است.
پرداخت غرامت: راه‌حلی ناکافی
پرداخت ۱۱۵ میلیون دلار غرامت به قربانیان، اگرچه نشانه‌ای از پذیرش مسئولیت است، اما نمی‌تواند عمق بحران را پوشش دهد. این اقدام بیش از آنکه به عنوان جبران واقعی خسارت‌ها تلقی شود، راهی برای فرار از فشارهای قانونی و افکار عمومی است.
رسوایی سوءاستفاده جنسی در زندانهای آمریکا تنها یک بخش از بحران گسترده‌تر در نظام قضایی و زندانهای این کشور است. عدم توجه به حقوق زندانیان و پنهانکاری گسترده برای جلوگیری از افشای واقعیتهای تلخی که در زندانهای آمریکا در جریان است از جمله عوامل مهمی است که اصلاح وضعیت موجود را با مشکل مواجه کرده است. پرداخت غرامت به قربانیان که به نوعی پرداخت حق السکوت برای خاموش کردن صدای اعتراضی آنها محسوب می شود نه تنها اقدامی در مسیر اصلاح وضع موجود و حل ریشه ای بحران به حساب نمی آید بلکه فرار از انجام اصلاحات ساختاری، افزایش شفافیت و ارتقاء نظارت بر عملکرد کارکنان زندان‌ها است. چنین اقداماتی ضمن آن که از فقدان اراده در حاکمیت آمریکا به عنوان یکی از اصلی ترین مدعیان دفاع از حقوق بشر در جهان برای اصلاح شرایط فاجعه بار حاکم بر زندانهای این کشور حکایت می کند،صرفا موجب ایجاد حاشیه امن برای متخلفان و تداوم نادیده گرفتن حقوق زندانیان خواهد شد.