نورنیوز-گروه سیاسی: بعد از ابراهیم رئیسی، رئیس جمهور، عالی ترین مقام سیاسی حاضر در بالگردی که یکشنبه بعداز ظهر در منطقه ورزقان دچار سانحه شد حسین امیرعبداللهیان، بود. وزیر خارجه دولت سیزدهم که بنا به عرف دیپلماتیک، رئیسی را در دیدار با الهام علی اف، همتای آذربایجانی اش همراهی می کرد، دیپلماتی باسابقه و هوشمند بود که درست 27 روز پس از 60 سالگی اش به شهادت رسید. او پس از آنکه مدرک کارشناسی ارشد خود را در سال 1375 در رشته روابط بین الملل گرفت، به عنوان دیپلماتی جوان راهی بغداد شد و در کسوت کارشناس و معاون سفیر خدمت کرد. فعالیت او در حوزه کشورهای عربی و اسلامی، مسیر فعالیت آتی اش را در همین حوزه تخصصی تعیین کرد به گونه ای که در تمام سال های خدمت،تمرکزش را بر مسائل منطقه گذاشت و به زودی از کارشناسان و تحلیل گران خبره و پرکار این حوزه شد. امیرعبداللهیان از سال 1380 تا سال 1390 که سمت معاون عربی و آفریقای وزارت خارجه را عهدار شد در مناصب بسیاری حضور یافت و خدمات شایانی داشت.
با پیروزی ابراهیم رئیسی در انتخابات ریاست جمهوری در سال 1400، حسین امیرعبداللهیان به عنوان نامزد وزارت خارجه به مجلس معرفی شد که با رأی خیره کننده 270 موافق و فقط 6 مخالف و 10 ممتنع، سکان دیپلماسی دولت جدید را به دست گرفت. امیرعبداللهیان که با جریان "مقاومت" در منطقه ارتباط دیرینه داشت بلافاصله پیوندهای میان نیروهای مقاومت را در منطقه مستحکم کرد و در هماهنگی با بزرگانی مثل سردار شهید قاسم سلیمانی، بین تدابیر دیپلماتیک و اقتضائات میدان، پلی مطمئنی برقرار کرد. عبارت مشهوری از امیرعبداللهیان نقل است که در ملاقات با مقامات و هیئت های اروپایی خاطرنشان کرده است : «شما باید از جمهوری اسلامی و قاسم سلیمانی تشکر کنید زیرا سلیمانی به صلح و امنیت جهانی کمک کرده است. اگر جمهوری اسلامی نبود ایستگاه‌های مترو و مراکز تجمع شما در بروکسل و لندن و پاریس امنیت نداشت.» او به اعتبار آنکه دودهه در کانون تحولات جاری در منطقه،حضور فعال داشت به یکی از مهم ترین و پرنفوذترین چهره های دیپلماتیک ایران تبدیل شد که اولویت اصلی اش ایجاد توازن در مناسبات قدرت های منطقه و نیز تقویت نقش آفرینی جبهه مقاومت در این حوزه جغرافیایی بود.
فعالیت دیپلماتیک امیرعبداللهیان البته منحصر به منطقه خاصی نبود. او به عنوان وزیر خارجه دولت سیزدهم، علاوه بر پیگیری سیاست "همسایگی" ، پرونده مذاکرات ایران و کشورهای غربی را نیز با رویکرد مهار زیاد طلبی های آنها دنبال می کرد. برگزاری چندین دور مذاکرات دو و چندجانبه با قدرت های غربی، رفتار سیاسی او را به عنوان دیپلماتی که همواره در چارچوب عزت و حکمت و مصلحت، به مذاکره، نظر مثبت دارد معرفی می کرد. او در این مسیر،نه از مذاکره آشکار غفلت می کرد و نه از ظرفیت مؤثر رایزنی ها و مذاکرات خصوصی غافل بود. تقریبا تمام واسطه گری ها و میانجی گری های سیاسی را با روی گشاده خوشامد می گفت و به تمام آنها به چشم راه های محتمل برای تأمین منافع ایران می نگریست.
علاوه بر این،او به خوبی می دانست که نهادها و نشست های بین المللی، محمل بسیار مفیدی برای روشنگری ذهن جهانیان است. با این هدف، از ظرفیت نهادهایی مثل سازمان ملل، سازمان کشورهای غیرمتعهد، سازمان کنفرانس کشورهای اسلامی به خوبی و به دفعات بهره می برد. انعقاد پیمان نامه ها و قراردادهای سیاسی و اقتصادی منطقه ای عمدتا با تدبیر و هدایت یا همکاری و هم افزایی او به سرانجام رسید. وزارت خارجه در دوره فعالیت او به نهادی مؤثر و تعیین کننده در حل مشکلات اجتماعی مردم مبدل شد چنانکه در ماجرای واردات واکسن های کرونا این وزارت خارجه بود که با فعالیت مضاعف، نیاز کشور به این اقلام دارویی را در زمانی کوتاه برطرف کرد. آزادسازی بخش هایی از اموال بلوک شده ایران در جریان تحریم های ظالمانه هم با مذاکرات و رایزنی های فشرده وزارت خارجه در دوره او صورت گرفت.
این مدیر لایق و انقلابی که در دوران وزارت خود، تصویری مقاوم و مصمم و خردورز از مردم ایران به جهانیان مخابره می کرد اکنون در جوار رحمت ربانی آرام گرفته است. مزد زحمات و مرارت های وطن پرستانه او در وزارت خارجه، شهادتی معنا دار در شب ولادت باسعادت حضرت امام رضا(ع) بود. با فقدان این مدیر سختکوش و دیپلمات خلاق و پرکار، البته مسیری که او در دیپلماسی سامان جدیدی بخشید متوقف نخواهد شد و خط مقاومت عقلانی و انقلابی در منطقه میراث دار او خواهد بود.
نورنیوز