نورنیوز-گروه بین‌الملل؛ تصویر نمازی بدون وضو، بدون پوشش و بدون شهادتینِ پیشینی که دال بر مسلمانی باشد از سوی دانشجویان معترض در دانشگاه‌های امریکا خیلی زود راهش را در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های بین‌المللی پیدا کرد. نمازی که نشانه مسلمانی نبود، نمادی از همبستگی با مسلمانان بود.
برخی از حامیان سیاسی و رسانه‌ای رژیم صهیونیستی به تمسخر این حرکت پرداختند؛ مانند «ایران اینترنشنال». برخی از کابران شبکه‌های اجتماعی در کشورمان نیزبه تمجید این حرکت پرداخته و آن را نشانی از رسوخ فرهنگ مسلمانی در ایالات متحده ارزیابی کردند. شماری از رسانه‌های رسمی کشور نیز به دلیل مغایرت پوشش دانشجویان حاضر در مراسم نمادین نماز با موازین شرعی و عرفی، امکان انتشار تصاویر اصلی را نداشتند وصرفا به انتشار خبر آن اکتفا کردند. این تصویر پارادوکسیکال، اما پیش و بیش از آنکه «نماد» باشد، «نمود»ی بود از آنچه در دانشگاه‌های امریکا، اروپا، استرالیا و کانادا می‌گذرد.
یکی دو روز بعد از بالاگرفتن تب اعتراض دانشجویان امریکایی بود که سیاست‌مداران و دستگاه‌های تبلیغاتی و رسانه‌ای کوشیدند با چهار برچسب، نگاه افکار عمومی جهانی به این جنبش را منحرف کنند؛ اینکه اعتراض‌ها «نژادی»، «مذهبی»، «قومیتی» و در «دفاع از فلسطین» است.
نخستین حربه یا مکانیزم دفاعی مسئولان امریکایی و سیستم تبلیغاتی-رسانه‌ای وابسته به رژیم صهیونیستی در ایالات متحده، انگ «یهودی‌ستیزی» به جنبش دانشجویان دانشگاه کلمبیا، به‌عنوان دانشگاه مادر اعتراض‌ها بود. روزنامه‌ها و خبرگزاری‌های نزدیک به حاکمیت در امریکا، از یک طرف کوشیدند این جنبش را در راستای تضارب آراء یا اعتراض‌های معمول و جاری بین طرفداران فلسطین و رژیم اسرائیل در هفت ماه گذشته عنوان کنند و از طرف دیگر تلاش کردند با القای احساس ناامنی میان دانشجویان یهودی، موج تازه را با مهر «یهودی‌ستیزی»، مهار کنند.
اوج‌گرفتن اعتراض‌ها، حضور یهودیان در تجمعات اعتراضی دانشجویانی که خواستار توقف حمایت از رژیم اسرائیل بودند در کنار مسالمت‌آمیزبودن اعتراض‌ها عملا این خط انحرافی را باطل کرد؛ هرچند که هنوز از سوی نشریات امریکایی و اسرائیلی دنبال می‌شود.
نکته دوم تقلیل‌دادن و منحصرکردن اعتراض‌ها به دانشجویان عرب و مسلمان امریکا و اروپا بود که تلاش داشت این جنبش را «مذهبی» و «قومیتی» جلوه دهد؛ بر این اساس تصویر نماز نمادین از سوی دانشجویان امریکایی، گواه روشنی بود که نشان می‌داد چه بسا معترضان حتی با ابتدایی‌ترین اصول مسلمانی نیز آشنایی ندارند. گزارش‌های رسانه‌های مطرح امریکایی نیز حاکی از این بود که خیلی از دانشجویان حتی از تاریخ پیچیده فلسطین نیز اطلاع درستی ندارند. واقعیت بزرگ‌تر این بود که دانشجویان امریکایی و اروپایی بیش از آنکه فلسطین را بشناسند، رژیم اسرائیل را می‌شناختند.
اصلی‌ترین مطالبه دانشجویان امریکایی، قطع ارتباط مالی و تسلیحاتی ایالات متحده با رژیم صهیونیستی بود. خواسته‌ای که در دانشگاه‌های فرانسه و کانادا نیز به صورت قطع ارتباط علمی نهادهای آموزشی با مراکز علمی و صنعتی رژیم اسرائیل مطرح شد. به عبارتی، بر خلاف مشی رسانه‌های غربی و القائاتش، اعتراض دانشجویان امریکایی، اروپایی و سایر نقاط جهان بیش از آنکه «طرفداری از فلسطین» باشد، «ضد اسرائیلی» است و به عبارت واضح‌تر ضد جنگی است که تمام قوانین نزاع نظامی، اصول انسانی و اخلاقی را زیرپا گذاشته است.
بر این قاعده است که رژیم صهیونیستی و حامیان و متحدانش، این اعتراض‌ها را به‌منزله خطرناک‌ترین رویداد علیه موجودیت و مشروعیت اشغالگران تلقی کرده و احتمالا تمام عزم خود را برای کاهش، مهار یا سرکوب آن به کار خواهند بست. باید توجه داشت انتشار جهانی تصاویر و ویدئوهای هفت‌ماه نسل‌کشی، طرح دعوی علیه رهبران تل‌آویو در دادگاه لاهه، دورشدن رویای عادی‌سازی روابط رژیم صهیونیستی با کشورهای منطقه و ... هیچ‌کدام به اندازه اعتراض امریکایی‌هایِ غیر عربِ غیرمسلمان و ضداسرائیل برای رژیم صهیونیستی تکان‌دهنده نیست.
نورنیوز