نورنیوز ـ گروه فرهنگ و جامعه: در روز ۱۱ شهریورماه (دوم سپتامبر) تعدادی از سینماگران و شرکت‌کنندگان در هشتادمین دوره جشنواره فیلم ونیز با بالا بردن دست‌نوشته‌هایی و دادن شعار از اغتشاشات سال گذشته ایران حمایت کردند.
«دیمین شزل» کارگردان و رئیس هیئت داوران جشنواره ونیز، «گابریل ماینتی» کارگردان ایتالیایی، «میا هانسن لاو» کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس فرانسوی، «مارتین مک دونا» کارگردان بریتانیایی-ایرلندی، «جین کمپیون» کارگردان نیوزیلندی، «صالح بکری» بازیگر فلسطینی و «لورا پویترس» کارگردان آمریکایی در کنار «زر امیرابراهیمی» و «اشکان خطیبی» از جمله سینماگرانی بودند که در این تجمع با تی‌شرت‌های سیاهی که بر روی آنها نوشته شده بود زن، زندگی آزادی حضور داشتند.
«آلبرتو باربرا» منتقد فیلم و رئیس جشنواره ونیز هم توماری علیه آنچه سانسور و سرکوب هنرمندان در ایران خوانده بود را امضا کرد!
این نمایش کاملا سیاسی در جشنواره‌ای به‌ظاهر سینمایی که مدعی عدم ورود به مسائل سیاسی است، در حالی تابلوی حمایت از اغتشاش‌گران و براندازان را سرِ دست گرفته، که مقامات و رسانه‌های غربی-صهیونیستی همواره جمهوری اسلامی ایران را متهم به استفاده ابزاری از هنر و ورزش کرده و خود را مبرّای از آن می‌دانند.
اتاق فکرهای غربی-صهیونیستی و پادوهای رسانه‌ای آنان، همواره این‌گونه القاء کرده‌اند که ایران با اتخاذ رویکردهای سیاسی و ایدئولوژیک، عرصه هنر و ورزش را آلوده به اغراض سیاسی کرده است، حال آنکه، دستِ‌کم طی یک‌سال گذشته همه رویدادهای هنری و ورزشی خارجی، عرصه رفتارهای سیاسی آنان علیه ایران بوده است.
جالب اینکه؛ گرچه عموم ملت ایران بارها بر خلاف خواسته این اتاق فکرها و جریان‌های ضدایرانی رفتار کرده و به اَشکال مختلف حمایت خود را از نظام جمهوری اسلامی نشان داده‌اند، اما مطرودین ملت و وطن‌فروشانی که آشکارا بر لزوم تشدید تحریم‌های ضدایرانی تاکید دارند، همچنان می‌کوشند با ایجاد چنین صحنه‌هایی، خود را حامی مردم ایران نشان داده و اغراض ضدملی و تجزیه‌طلبانه خود را پیش ببرند.
فراتر اینکه؛ جریان‌های ضدایرانی همچنان از پاسخ به این سوال ملت ایران عاجزند که اگر موضوع واقعا حمایت از ایرانیت و مردم است، چرا حتی یک‌بار هم در چنین نمایش‌های نخ‌نمایی تصاویر قهرمانان ملی و اسطوره‌های مقاومت و ایثار که به دست تروریسم دولتی آمریکا و رژیم صهیونیستی به شهادت رسیده‌اند، سرِ دست گرفته نمی‌شود!؟
و مهم‌تر اینکه؛ چرا کشورهای غربی مدعی آزادی بیان، در کشورهای خود کمترین اجازه‌ای به طرح کوچکترین انتقاد نمی‌دهند و شدیدترین برخوردها را با منتقدین دارند؟ در کدام‌یک از این کشورها اجازه رفتارهای ضدامنیتی داده می‌شود؟
ناگفته پیداست که دست دشمن چندپاره برای مقابله با اراده ملت ایران خالی است و تنها چیزی که بدان چنگ زده‌اند، ارائه تصویری وارونه و دروغین از جامعه ایرانی و نظام جمهوری اسلامی به دنیاست تا شاید از رهگذر فشارهای بین‌المللی بتوانند مقاصد ضدمیهنی خود را به بهانه اغتشاشات سال گذشته برآورده کنند.
نورنیوز