نورنیوز - گروه فرهنگ و جامعه: «محمدعلی باشه‌آهنگر» در یازده‌سال گذشته فقط سه فیلم سینمایی ساخته. ملکه در ۱۳۹۰، سرو زیر آب در ۱۳۹۶ و حالا سینما متروپل در ۱۴۰۱. این یعنی باشه‌آهنگر اساساً کارگردان صبور و گزیده‌کاری است. او برای رسیدن به یک فیلم سینمایی عجله نمی‌کند و برای جهانی که خلق می‌کند وقت می‌گذارد. روی همین حساب است که فیلم‌های او را می‌شود فیلم‌هایی ریزبافت دانست؛ فیلم‌هایی دم کشیده و عمیق که جزئیات دارند و ذهن تماشاگر را از ابعاد مختلف درگیر می‌کنند. سینما متروپل هم مثل فیلم‌های قبلی آقای کارگردان واجد همین ویژگی‌هاست. یک فیلم شریف درباره وجهی نادیده از روزگار دفاع مقدس.
مهم‌ترین ویژگی سینما متروپل را باید در فیلمنامه پرجزئیات و ظریفش جستجو کرد. این فیلم یک فیلم دفاع‌مقدسیِ پرهیجان نیست که با توپ و تیر مخاطب را درگیر کند. آن‌چه در سینما متروپل به چشم می‌آید و محور قرار می‌گیرد انسان است. فیلمنامه شخصیت‌پردازی قابل قبولی دارد اما مزیت بزرگش در دو چیزِ دیگر است، خرده پیرنگ‌های درگیرکننده و پایان‌بندی فوق‌العاده. مهم‌تر از خطِ اصلیِ لاغر و کم‌جانِ سینما متروپل، خرده قصه‌هایی هستند که با دقت در جای‌جای فیلمنامه کار گذاشته‌شده‌اند تا تماشاگر را با فیلم همراه کنند. ماجرای سانسور فیلم‌های سینمایی یا قصه عاشقانه «فرانک» و «رضا» از جمله خرده‌قصه‌های خوبِ سینما متروپل‌اند که با لحنی خوشایند روایت می‌شوند؛ گاهی خنده به لب مخاطب می‌آورند و گاهی از او اشک می‌گیرند.
مضمون سینما متروپل برای سینمای دفاع‌مقدسیِ ما جدید نیست اما زاویه پرداختش به‌نسبت جدید به‌نظر می‌رسد. «جنگیدن برای زندگی» و تلاش برای بالانگه‌داشتنِ روحیه یک شهرِ درگیر در جنگ، محور کنش‌های شخصیت‌های اصلی فیلم است. شخصیت‌های فیلم در کوران یک نبرد نابرابر، انسانیت خود را از دست نمی‌دهند و این موضوع در فصل درخشان ورودِ اسرای عراقی به سینما خود را به‌خوبی نشان می‌دهد و تصویری تکان‌دهنده از غلبه انسانیت بر جنگ روی پرده نقره‌ای می‌سازد. محمدعلی باشه‌آهنگر در سینما متروپل خودش را تکرار نکرده و حتی شوخ طبعیِ فیلم در برخی فصل‌ها اتفاقی جدید در سینمای اوست اما این فیلم را از سویی دیگر می‌شود مکمل کارهای قبلی باشه‌آهنگر دانست. مضمون‌های انسانی و ضد جنگ و در عین حال ستایش کننده‌ی «دفاع» در فیلم‌های او از زوایایی مختلف روایت می‌شوند و این‌بار خودِ سینما سوژه‌ی روایت این مضمون‌های جدی است.
سینما متروپل بیشترین نامزدی را در بخش‌های مختلف جشنواره فیلم فجر داشت و به نظر شایسته این نامزدی‌ها بود. چرا که از ابعاد فنی، خاصه در جلوه‌های ویژه و فیلمبرداری یکی از خوب‌های فجر به نظر می‌رسید و نقش‌آفرینی بازیگران نقش اول مرد و زن و مکمل مردِ فیلم هم گیرا و مسلط بود. با همه این اوصاف اما سینما متروپل را نمی‌شود یک فیلم همه‌پسند دانست. جهانِ خاصِ فیلم‌های باشه‌آهنگر، طعمی منحصر به خود دارند که احتمالاً برای مخاطب عام سینما سرگرم‌کننده به نظر نرسد؛ اما یک تجربه احساسیِ بکر در مواجهه با جنگ و تبعاتش به تماشاگر هدیه می‌دهد. سینما متروپل یکی از بهترین فیلم‌های سینمای ایران درباری آبادان است؛ با اندوهی عمیق که در تاروپود فیلم تنیده شده و روحِ یک شهرِ جنگ‌دیده و مصیبت‌کشیده را روی پرده نقره‌ای احضار می‌کند.
نورنیوز