رهبران اروپایی پس از دیدار 15 اوت دونالد ترامپ و ولادیمیر پوتین در آلاسکا، ضمن استقبال از تلاش‌های دیپلماتیک ایالات متحده برای پایان جنگ اوکراین، بر حمایت مستمر از حاکمیت و تمامیت ارضی این کشور و فشار پایدار بر روسیه تأکید کردند.

دیدار روز جمعه ترامپ و پوتین در آلاسکا، به‌جای نمایش قدرت دیپلماسی آمریکا، موجی از تردید و نگرانی در رسانه‌های غربی برانگیخت. انتخاب آلاسکا، حذف اوکراین از معادله، سابقه ضعف ترامپ در برابر پوتین و نشانه‌های شکست در فضای نشست، پرسش‌های تازه‌ای درباره آینده جنگ و دیپلماسی برانگیخته است.

وقتی ورزشکاران غیرنظامی، در میدان‌های جهانی و زیر پرچم ملی، چنین ژستی را تکرار می‌کنند، پیام‌شان چیزی فراتر از احترام به سرود است. آن‌ها با زبان بی‌کلام می‌گویند: «من، فرزند این ملت، آماده‌ام که برای عزت و امنیتش بایستم.» تکرار این حرکت درست پس از جنگ 12 روزه، که فضای روانی و سیاسی کشور را تحت تأثیر قرار داده بود، اهمیت نمادین آن را دوچندان می‌کند.

اظهارات تازه بنیامین نتانیاهو درباره «اسرائیل بزرگ»، موجی از نگرانی و محکومیت بین‌المللی را برانگیخته است. نگرانی‌ای که فقط به خاطر لحن تند تل‌آویو نیست، بلکه به دلیل پیوند عمیق این ایده با ایدئولوژی صهیونیسم سیاسی است؛ برداشتی که مرزهای موهوم «سرزمین موعود» را از نیل تا فرات می‌کشد و آن را مأموریتی تاریخی می‌پندارد.

طرح «فوق‌العاده خاص» کارکنان دستگاه‌های اجرایی و شهرداری‌ها، با هدف ارتقای بهره‌وری، متناسب‌سازی پرداخت‌ها و جلوگیری از خروج نیروهای متخصص، در مراحل پایانی تصویب در هیئت دولت قرار دارد و در صورت نهایی شدن، از نیمه دوم سال اجرایی می‌شود.

انتشار ویدئوی اخیر بنیامین نتانیاهو،‌نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی خطاب به مردم ایران، رویدادی است که باید آن را فراتر از یک ژست سیاسی یا کنش تبلیغاتی مقطعی دید. تحلیل محتوای این پیام، انتخاب واژگان، ترتیب بیان و زمان‌بندی انتشار آن نشان می‌دهد که با یک عملیات روانی چندسطحی مواجهیم که هم اهداف داخلی دارد و هم ابعاد منطقه‌ای و بین‌المللی آن قابل توجه است.

برخلاف تبلیغات سیاسی تل‌آویو و وعده‌های بنیامین نتانیاهو برای حل بحران آب در ایران، آمارهای معتبر جهانی نشان می‌دهد جایگاه اسرائیل در شاخص تنش آبی حتی از ایران نیز بدتر است. این واقعیت نه‌تنها ضعف زیرساختی رژیم صهیونیستی را آشکار می‌کند، بلکه پیامدهای ژئوپلیتیکی مهمی برای آینده منطقه دارد.

گفتمان «مذاکره برد–برد» فراتر از یک تاکتیک دیپلماتیک، ضرورت اجتناب‌ناپذیر امروز ایران است. سخنان اخیر مجید تخت‌روانچی نمایانگر اراده‌ای مشروط اما واقعی برای احیای این گفتمان است. بدون اراده عملی طرف مقابل، شطرنج هسته‌ای ایران و غرب، همچنان میان بن‌بست و تنش سرگردان خواهد بود.

اروپا در مواجهه با آمریکا و چین، سلسله‌ای از تحقیرهای زنجیره‌ای را تجربه می‌کند؛ از تمدید تعلیق تعرفه چین توسط واشنگتن تا حذف تحقیرآمیز از نشست آلاسکا. این وضعیت نشان‌دهنده وابستگی و تضعیف جایگاه راهبردی اتحادیه اروپا در نظام جهانی است.

امیر احمدیان نوشت:«پس از سال‌ها مناقشه و جنگ در منطقه قره‌باغ، ارمنستان و جمهوری آذربایجان با میانجیگری آمریکا در کاخ سفید توافق‌نامه صلح و بازگشایی کریدور زنگه‌زور را امضا کردند؛ موضوعی که نگرانی‌هایی درباره نفوذ آمریکا و تغییر توازن ژئوپلیتیکی در همسایگی شمال غرب ایران به‌همراه داشته است.»