روزگاری که آسمان خوزستان خاکستر می‌بارید و هر نسیم، بوی باروت و خون داشت، آبادان، شهری که در محاصره آتش و آهن می‌سوخت، صدایی داشت که از دل ویرانی‌ها برخاست؛ صدایی که نه شکست، نه سکوت، نه شک… که ایمان بود، ایستادگی بود، وطن بود.

پیوستن رسمی ایران به سازمان همکاری شانگهای در نخستین ماه‌های دولت شهید رئیسی، برخلاف ادعاهای سیاسی، حاصل تغییر اراده سیاسی و حمایت فعال قدرت‌های عضو بود.

هم‌زمانی سفر وزیر دفاع به ایروان، رزمایش مشترک با باکو و اجرای حکم عامل سفارت، نشان می‌دهد که ایران با پرهیز از تقابل، در پی معماری صلح و ثبات در قفقاز از مسیر همکاری دفاعی، گفت‌وگوی منطقه‌ای و احترام به مرزهاست.

در حالی‌که رژیم صهیونیستی به‌ظاهر از ورود محدود کمک‌های بشردوستانه به غزه سخن می‌گوید، واقعیت میدانی نشان می‌دهد که این عقب‌نشینی تاکتیکی، نه از سر رأفت، بلکه نتیجه فشار میدانی مقاومت و بیداری جهانی است.

آمریکا در 19 مه 2025 با رونمایی رسمی از بمب اتمی B61-13 که 24 برابر قوی‌تر از بمب هیروشیماست، پرده از واقعیت نگران‌کننده‌ای برداشت: در حالی‌که از صلح می‌گوید، زرادخانه هسته‌ای‌اش را مدرن‌تر و مرگبارتر می‌کند.

طرح کاهش سقف اجرایی مهریه به 14 سکه، اگرچه با هدف کاهش زندانیان مهریه و اصلاح قوانین خانواده ارائه شده، اما با مخالفت دولت و کارشناسان مواجه شده است. دولت بر این باور است که مهریه تنها یک جزء از پازل حقوقی و اقتصادی خانواده است و اصلاح آن بدون بازنگری در سایر اجزای این پازل، راه‌حل مؤثر و متوازنی نخواهد بود.

اظهارات علنی و بی‌پرده وزیر دارایی رژیم صهیونیستی در باره "نابودی کامل غزه"، نه تنها نقاب از چهره واقعی این رژیم برداشت، بلکه مهر تأییدی بر سیاست نسل‌کشی بود. همزمان، بن‌بست مذاکرات دوحه نشانه‌ای از بی‌اعتمادی جهانی به صهیونیست‌هاست.

پاپ لئو در زمانه‌ای به قدرت رسیده که بشر بیش از همیشه نیاز به معنا، عدالت، صلح و شفقت دارد. مراسم تحلیف او، نه فقط آغاز دوره‌ای جدید برای کاتولیک‌هاست، بلکه می‌تواند آغاز فصلی تازه در تعامل دین با جهان امروز باشد. اگر صدای او برای مردم مظلوم غزه، برای آوارگان، برای زنان و محرومان شنیده شود، کلیسا می‌تواند به عنوان یکی از راویان‌ «وجدان جهان» به شمار آید.

اروپا که از مسیر اصلی مذاکرات ایران و آمریکا کنار گذاشته شده، می‌کوشد با بزرگ‌نمایی ابزارهایی چون مکانیسم ماشه و دامن‌زدن به تهدیدات موشکی، خود را دوباره وارد بازی کند؛ تلاشی که بیش از آن‌که سازنده باشد، فضای دیپلماسی را ملتهب‌تر کرده است.

نشست بغداد می‌تواند نقطه عطف منزلت جهان عرب باشد یا مُهر تأییدی بر بی‌عملی تاریخی؛ اگر سران، محاصره غزه را نشکنند و رژیم صهیونیستی را به بند تحریم نکشانند، حتی گران‌ترین قراردادهای تسلیحاتی‌شان نیز ارزشی فراتر از کاغذ نخواهد داشت.