مدنی‌زاده در یکی از بی‌رحمانه‌ترین لحظات برای آغاز وزارت خود وارد میدان شده است. نه تنها باید پاسخگوی انتظارات عمومی باشد، بلکه باید نقش ستون فقرات دولت در یک جنگ واقعی را ایفا کند. اگر بتواند ترکیبی از شجاعت تصمیم‌گیری، مدیریت رسانه‌ای، عدالت در توزیع منابع و هماهنگی با سایر ارکان قدرت را محقق کند، شاید بتواند از این مأموریت غیرممکن، یک نقطه عطف بسازد.

یازده کشور عضو شورای حکام آژانس، در بیانیه‌ای کم‌سابقه، حمله نظامی اسرائیل به تأسیسات هسته‌ای صلح‌آمیز ایران را محکوم کردند؛ اقدامی که ناظران آن را آزمونی جدی برای اعتبار آژانس و انسجام حقوق بین‌الملل در برابر تهدیدات هسته‌ای می‌دانند.

گزارش اخیر بی‌بی‌سی فارسی از حمله ایران به اسرائیل، ظاهری همدلانه دارد اما ساختاری پیچیده و چندلایه را بازتاب می‌دهد. تحلیل «آیا، اما» نشان می‌دهد که حتی لحن مهربان نیز می‌تواند حامل اهداف راهبردی پنهان باشد.

فرمانده پیشین نیروی دریایی سپاه پاسداران نوشت: «حالا به خوبی روشن شده است که برنامه مذاکره آمریکا نه برای تفاهم با ایران بلکه مقدمه‌ای برای حمله نظامی اسرائیل به ایران بوده است تا آمریکا و اسرائیل بتوانند انتقام خود از مردم ایران را در کنار زدن نظام وابسته شاهنشاهی بگیرند.»

حمله تلافی‌جویانه ایران به تل‌آویو، حیفا و بات یام با تلفات گسترده انسانی، خواب خوش رهبران صهیونیست را آشفته کرد؛ اما آنچه تل‌آویو را در تله فرو برد، نه فقط موشک‌ها، بلکه خطای راهبردی نتانیاهو بود.

در پی تجاوز نظامی رژیم صهیونیستی به خاک ایران و بی‌تفاوتی آشکار نهادهای بین‌المللی چون آژانس و شورای امنیت، پرسش‌های جدی درباره ماهیت این نهادها به‌عنوان حافظان صلح جهانی مطرح شده است؛ نهادهایی که امروز شریک جنایات هستند.

در جریان حمله رژیم صهیونیستی به خاک کشورمان 6 دانشمند هسته‌ای به شهادت رسیدند که تعدادی از آن‌ها از سال‌ها پیش در لیست تحریم آمریکا بودند.

علامه امینی، با الغدیر، نشان داد که حقیقت را می‌توان با زبان علم و احترام احیا کرد. او به جای تقابل‌سازی، با بهره‌گیری از عقل، ادب، و سند، شیعه را از حاشیه به متن گفت‌وگوی دینی بازگرداند. در عصری که دین‌ستیزی، فرقه‌گرایی، و تاریخ‌زدایی سه چالش جهان اسلام‌اند، الغدیر می‌تواند چراغ راهی برای بازگشت به گفت‌وگو، وحدت و ایمان آگاهانه باشد.

متجاوزان، تلاش دارند در کنار آسیب‌رسانی به توانمندی‌های سخت‌افزاری ایران، ساختارهای نرم‌افزاری ملت را نیز آماج تخریب قرار دهند. رژیم صهیونیستی از سرمایه‌ی متراکم اجتماعی در ایران، به همان اندازه هراس دارد که از سرمایه‌های فناوری. به این اعتبار یکی از اصلی‌ترین اهدافش از تجاوز فراگیر به ایران، لطمه زدن به این سرمایه اجتماعی و به وحدت و همدلی ملی است.

قطعنامه اخیر شورای حکام علیه برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای ایران، بی‌توجه به همکاری‌های گسترده تهران، نمایانگر بازگشت سیاست امنیتی‌سازی با سناریویی قدیمی است. جمهوری اسلامی با واکنشی راهبردی و هدفمند، مرحله تازه‌ای را کلید زده است.