ادعاهای تازه دونالد ترامپ درباره مقابله جهانی با «تروریسم افراطی اسلامی» نه نشانه بازگشت اقتدار آمریکا، بلکه تلاشی آشکار برای پوشاندن شکست‌های میدانی، رسوایی‌های راهبردی و بحران مشروعیت داخلی و خارجی اوست؛ تلاشی که بیش از قدرت، از اضطراب خبر می‌دهد.

جنگ اوکراین و فاصله‌گیری تدریجی آمریکا از تعهدات امنیتی اروپا، اتحادیه اروپایی را وارد رقابتی پرهزینه برای جبران عقب‌ماندگی دفاعی و رسیدن به استاندارد ناتو کرده است.

نشست برلین و ادعای تضمین‌های امنیتی مشابه ماده 5 ناتو برای اوکراین، بیش از آنکه نشانه‌ای از اراده واقعی غرب برای پایان جنگ باشد، بازتابی از تناقض‌های راهبردی آمریکا و اروپا است؛ تناقضی که کی‌یف را به دل‌خوشی به وعده‌هایی سوق می‌دهد که سابقه‌ای از وفاداری ندارند.

سفر سیدعباس عراقچی به مسکو، فراتر از یک دیدار دوجانبه، نشانه‌ای از تثبیت راهبرد همگرایی منطقه‌ای ایران و روسیه است؛ همگرایی‌ای که بر پایه معاهده 20 ساله، دیپلماسی فعال همسایگی و نقش‌آفرینی مشترک در نظم نوین جهانی، به دنبال بازتعریف موازنه قدرت در سطح منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای است.

تفاوت اساسی سند جدید راهبرد امنیت ملی آمریکا با دو سند پیشین این است که در اسناد قبلی، برای رفع نگرانی‌های هسته‌ای و امنیتی آمریکا، مسیر دیپلماسی به‌عنوان راه‌حل اصلی معرفی می‌شد و بر دستیابی به اهداف از طریق مذاکره تأکید وجود داشت؛ در حالی که ترامپ اکنون مدعی است این اهداف را از مسیر نظامی محقق کرده است.