وقتی سینمای ایران میزبان کارگردانی با سابقه‌ی بین‌المللی می‌شود، انتظارات بالا می‌رود. «زمانی در ابدیت» نخستین فیلم ایرانی مهدی نوروزیان، درامی روان‌شناختی است که تعلیق، احساس و فقدان را در هم می‌آمیزد. اگرچه این فیلم توانسته از برخی ظرفیت‌های سینمایی خود به‌درستی استفاده کند اما مرز میان فرم و محتوا گرفتار شده است.
نورنیوز- گروه فرهنگی: مهدی نوروزیان، پس از سال‌ها فعالیت در سینمای خارج از ایران، با «زمانی در ابدیت» به زادگاهش بازگشته تا داستانی روان‌شناختی و معمایی را در بستر یک درام اجتماعی روایت کند. فیلم، داستان زنی به نام مریم (با بازی لیلا حاتمی) را دنبال می‌کند که همسرش به‌طور مرموزی ناپدید شده و او را همراه دختر ۱۲ ساله‌شان در برزخی از امید و یأس رها کرده است. این جست‌وجوی بی‌پایان برای یافتن حقیقت، فیلم را به اثری سرشار از ابهام، اضطراب و مواجهه با سایه‌های گذشته و حال تبدیل می‌کند. نوروزیان، که در فیلم‌های قبلی‌اش نیز به روان‌شناسی شخصیت‌ها و لایه‌های درونی انسان‌ها پرداخته، این‌بار در دل یک جامعه‌ی پرتنش، مفاهیمی چون فقدان، انتظار و تردید را به چالش می‌کشد. اما آیا فیلم توانسته از این سوژه‌ی پتانسیل‌دار، روایتی منسجم و تأثیرگذار خلق کند؟
بازی‌های درونگرا و پرمعنا
حضور لیلا حاتمی در نقش مریم، نقطه‌ی قوت فیلم است. او، با شیوه‌ی بازی درونگرا و نگاه‌های پر از معنا، به شخصیت زنی که میان امید و ناامیدی سرگردان است، جان می‌بخشد. بابک حمیدیان و نوید پورفرج، در نقش‌های مکمل، تلاش دارند تا با اجرای کنترل‌شده‌ی خود، فضای رازآلود فیلم را تقویت کنند. حضور زنده‌یاد بیتا فرهی نیز در این فیلم، آن را به یکی از آخرین یادگارهای این بازیگر برجسته تبدیل کرده است.
روایت فیلم، با تأکید بر فضاهای ساکت و دیالوگ‌های کم، مخاطب را درگیر حس تعلیق می‌کند. نوروزیان، با شناختی که از سینمای معمایی دارد، داستان را طوری پیش می‌برد که تماشاگر، مدام در حال کشف نشانه‌های تازه باشد. اما این سبک روایت، گاهی بیش از حد کند می‌شود و به ریتم فیلم لطمه می‌زند. برخی لحظات، چنان در سکوت و تأمل غرق شده‌اند که احساس می‌شود فیلم به جای پیشبرد قصه، درجا می‌زند.
حواشی تولید و غیبت در جشنواره
«زمانی در ابدیت» علاوه بر مضمون خود، در دنیای واقعی نیز با حواشی زیادی روبه‌رو شد. اختلافات شدید میان نیکی کریمی، تهیه‌کننده‌ی فیلم، و مهدی نوروزیان، کار را تا مرز شکایت به شورای اختلاف خانه سینما پیش برد. حتی شایعاتی مطرح شد که کریمی از تهیه‌کنندگی کنار گذاشته شده است، اما در نهایت نام او در عنوان‌بندی باقی ماند. بااین‌حال، مهم‌ترین شوک به فیلم زمانی وارد شد که به دلیل تأخیر در تحویل نسخه‌ی نهایی، از بخش رقابتی جشنواره فجر کنار گذاشته شد. این غیبت، پرسش‌هایی درباره‌ی سرنوشت اکران فیلم و چالش‌های تولید آن به وجود آورده است.
ضعف در روایت و راز آلود
«زمانی در ابدیت» تلاش دارد تا با ساختاری سینمایی و فضایی رازآلود، تماشاگر را درگیر کند، اما کندی روایت و برخی ضعف‌های روایی، مانع از تبدیل شدن آن به یک اثر کاملاً موفق می‌شود. نوروزیان، با تجربه‌ای که از سینمای بین‌المللی دارد، توانسته فضایی متفاوت در سینمای ایران خلق کند، اما به نظر می‌رسد که برخی ناهماهنگی‌های داستانی، فیلم را از رسیدن به پتانسیل کامل خود بازداشته است. بااین‌حال، بازی‌های درخشان و فضاسازی تأمل‌برانگیز، «زمانی در ابدیت» را به فیلمی قابل‌توجه تبدیل کرده‌اند که می‌تواند در اکران عمومی، مخاطبان خاص خود را پیدا کند.