فیلم «بازی خونی» با کارگردانی حسین میرزامحمدی و نگاهی به یکی از مهم‌ترین نبردهای تاریخی ایران، تجربه‌ای پرتنش و جسورانه در ژانر تاریخی ارائه می‌دهد. با فضاسازی‌های موثر و کارگردانی مستندگونه، این فیلم تلاش کرده تا عمق واقعیت‌های تاریخی را بازسازی کند، اما ضعف در شخصیت‌پردازی و گاهی تکرار بیش از حد صحنه‌ها از جذابیت درام کاسته است.
نورنیوز- گروه فرهنگی: فیلم «بازی خونی» به کارگردانی حسین میرزامحمدی و تهیه‌کنندگی سعید پروینی، یکی از آثاری است که در اولین روز ازچهل و سومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درامد. این فیلم که محصول موسسه فرهنگی هنری اندیشه شهید آوینی است، به واقعه تاریخی نبرد مردم آمل با گروهک سربداران در سال ۱۳۶۰ می‌پردازد. با ترکیب واقع‌گرایی مستندگونه و درامی پرتنش، بازی خونی تلاش دارد یک روایت متفاوت از مقاومت مردمی ارائه دهد.
روایتی میان واقعیت و درام
فیلم از همان آغاز، بیننده را در فضایی تیره و پرتعلیق قرار می‌دهد. کارگردان با بهره‌گیری از دیالوگ‌های کوتاه اما تأثیرگذار و صحنه‌های میدانی پرتنش، تلاش کرده حس ناامنی و اضطراب آن دوران را بازسازی کند. اما در برخی بخش‌ها، روایت فیلم بیش از حد به سمت مستندسازی می‌رود و از درام احساسی که مخاطب را با شخصیت‌ها همراه کند، فاصله می‌گیرد. در نتیجه، برخی سکانس‌ها بیشتر شبیه یک بازسازی تاریخی هستند تا یک روایت سینمایی پرکشش.
موفقیت در ایجاد حس اضطراب
یکی از نقاط قوت بازی خونی، کارگردانی واقع‌گرایانه و فضاسازی سنگین آن است. طراحی صحنه، فیلم‌برداری با دوربین روی دست و استفاده از رنگ‌های سرد، حس ترس و اضطراب را به خوبی به مخاطب منتقل میکند. همچنین، تدوین فیلم باعث شده که صحنه‌های درگیری‌ها و نبردها پرشتاب و پرهیجان به نظر برسند. این نوع فضاسازی، فیلم را به یک تجربه سینمایی متفاوت و نفس‌گیر تبدیل کرده است.
نمایش‌های درخشان یا شخصیت‌های تک‌بعدی؟
بازیگران فیلم توانسته‌اند نقش‌های خود را باورپذیر ایفا کنند، اما به دلیل ضعف در شخصیت‌پردازی، برخی از کاراکترها تک‌بعدی و سطحی باقی می‌مانند. شخصیت‌های اصلی فیلم بیشتر درگیر روایت تاریخی و فضای پرتنش فیلم هستند و فرصتی برای پرداختن به عمق احساسات و انگیزه‌های درونی آن‌ها وجود ندارد. این موضوع باعث شده که در برخی لحظات، مخاطب نتواند ارتباط احساسی قوی با شخصیت‌ها برقرار کند.
مستندگونه بودن بیش از حد روایت
با وجود تمام نقاط قوت، یکی از نقدهای اصلی وارد به فیلم بازی خونی، فاصله گرفتن از درام و شخصیت‌پردازی احساسی است. فیلم گاهی بیش از حد به دنبال بازنمایی واقعیت‌های تاریخی است و از خلق کشش‌های دراماتیک غافل می‌شود. برخی صحنه‌ها نیز به دلیل تکرار درگیری‌ها و نبود تنوع در ریتم، باعث خستگی مخاطب می‌شوند. اگر تدوین دقیق‌تری روی روایت احساسی فیلم صورت می‌گرفت، این اثر می‌توانست تأثیرگذاری بیشتری داشته باشد.
فیلمی پرتنش اما ناتمام
بازی خونی یک تجربه سینمایی جسورانه و پرتنش در ژانر تاریخی است که به واقعه‌ای کمتر پرداخته‌شده در تاریخ معاصر ایران می‌پردازد. کارگردانی قوی، فضاسازی حرفه‌ای و بازنمایی دقیق نبردها از نقاط قوت فیلم است. اما ضعف در شخصیت‌پردازی و مستندگونه شدن بیش از حد فیلم، باعث شده که نتواند ارتباط احساسی عمیقی با مخاطب برقرار کند. با این حال، این فیلم همچنان یکی از آثار قابل‌توجه جشنواره امسال محسوب می‌شود و می‌تواند مخاطبان علاقه‌مند به سینمای تاریخی را تحت تأثیر قرار دهد.