علی افشار: عجیب است ارزش حرکت فرهنگ‌ساز شورای شهر تهران را عده‌ای یک حرکت سیاسی تلقی کردند و برخی از خود اهالی هنر نسبت به آن معترض شدند.
شاید اگر امروز نام‌هایی مثل حافظ و سعدی و وصال روی خیابان‌های پایتخت نبود، نام شهدا روی تابلوی کوچه‌ها و بزرگراه‌ها حک نمی‌شد، نسل نو، حتی در این حد که نام خیابان به گوش‌اش برسد، از ریشه و هویت زیست‌بوم خود مطلع نبود. حال این چه استدلال و منطقی است که از قرار گرفتن نام مصدق روی یک خیابان پس از چند دهه خوشحال می‌شود و از نامگذاری خیابان‌های شهر به نام هنرمندان و اهالی فرهنگ ناخرسند؟
اگر گروهی با شجریان مشکل سیاسی دارند، هویت هنری او را که نمی‌توانند منکر شوند؛ برای نسلی که هنوز در بند تتلو‌هاست، این یک تلنگر است که اگر شجریان شوی، نامت را روی خیابان می‌گذارند. این نوع حرکت‌ها، حداقل همین کارکرد را هم داشته باشد، مفید است و با سیاسی‌انگاشتن آن نباید کل صورت مسأله را پاک کرد.
البته در این بین برخی اهالی فرهنگ با یک نگاه جناحی به این پدیده نگریسته‌اند که آن هم زیبنده نیست. نام آن نویسنده‌ای که فریاد وامصیبتا سر داده، شاید در مجالی دیگر توسط جناح مربوطه بر میدان یا بزرگراهی گذاشته شود، پس او هم باید از این فرصت ایجاد شده استقبال کند!