ایران، فضا و شکست انحصار علمی

نورنیوز-گروه سیاسی: پرتاب سه ماهواره سنجشی ایرانی از پایگاه فضایی روسیه، رخدادی صرفاً فنی یا تبلیغاتی نیست، بلکه تجلی یک نبرد راهبردی طولانی‌مدت میان اراده ملی ایران و سیاست تحقیر و امیدسوزی نظام سلطه است. غرب طی دهه‌ها کوشیده با القای ناتوانی ذاتی ملت‌ها، آنان را به وابستگی دائمی در حوزه‌های حیاتی علم و فناوری سوق دهد. در این چارچوب، ایرانی تنها مجاز به مصرف فناوری تعریف می‌شد، نه تولید آن. انقلاب اسلامی اما نقطه گسست این روایت بود؛ گسستی که در عرصه‌های دفاعی، هسته‌ای و اکنون فضایی، به‌صورت عینی خود را نشان داده است.
پرتاب همزمان سه ماهواره بومی، پیام روشنی دارد: ایران نه‌تنها توان طراحی و ساخت سامانه‌های پیچیده فضایی را دارد، بلکه می‌تواند این توان را در شرایط تحریم و فشار حداکثری به بلوغ عملیاتی برساند. این دستاورد، استمرار همان اراده‌ای است که در میدان‌های دیگر، از جمله تقابل‌های امنیتی و جنگ ۱۲ روزه، ناتوانی دشمنان در مهار توان بومی ایران را عیان ساخت.

فروپاشی آپارتاید علمی غرب

یکی از ستون‌های اصلی سلطه غرب، انحصار دانش و اعمال «آپارتاید علمی» بوده است؛ الگویی که در آن، علم نه یک میراث مشترک بشری، بلکه ابزاری برای سلطه اقتصادی و سیاسی تلقی می‌شود. اصرار غرب بر غنی‌سازی صفر ایران یا مخالفت با پیشرفت‌های فناورانه کشورهای مستقل، جلوه‌ای از همین منطق انحصارگرایانه است.
حضور ایران در باشگاه کشورهای فضایی با ماهواره‌های کاملاً بومی، این دیوار انحصار را ترک انداخته است. جوانان ایرانی، چه در صنعت هسته‌ای و چه در فناوری فضایی، به پرچمداران عملی مبارزه با آپارتاید علمی بدل شده‌اند. اهمیت این موفقیت زمانی دوچندان می‌شود که حتی قدرت‌های مدعی نظامی، به کپی‌برداری از فناوری‌های ایرانی مانند پهپادها روی آورده‌اند؛ واقعیتی که پوچی ادعای اثربخشی تحریم‌ها و فروپاشی روایت برتری مطلق غرب را آشکار می‌کند.

همگرایی علمی؛ فراتر از پرتاب مشترک

پرتاب ماهواره‌های ایرانی از سکوی روسی، صرفاً یک انتخاب اقتصادی یا فنی نیست، بلکه بازتاب همگرایی راهبردی دو کشور در برابر نظم ناعادلانه علمی غرب است. ایران و روسیه در چارچوب همکاری‌های بلندمدت، به‌ویژه توافق ۲۰ ساله، در حال گسترش تعاملات در حوزه‌های علمی، امنیتی، اقتصادی و فناورانه هستند.
تجربه نشان داده است که همگرایی پایدار سیاسی و امنیتی، از بستر همکاری‌های علمی و دانشگاهی می‌روید. تعامل نخبگان، انتقال تجربه و پروژه‌های مشترک فناورانه، زیربنای اعتماد متقابل و توسعه روابط در سایر سطوح است. از این منظر، استفاده ایران از سکوی پرتاب روسیه، نماد نزدیکی دو همسایه‌ای است که در پی تعریف نظمی مستقل از اراده غرب هستند؛ نظمی که علم و فناوری را به ابزار همکاری، نه سلطه، تبدیل می‌کند.

رسانه، خصومت و نظم نوین جهانی

واکنش رسانه‌های غربی به این دستاورد، خود گواهی بر عمق اثرگذاری آن است. سانسور خبری، حاشیه‌سازی و تلاش برای کم‌اهمیت جلوه دادن پرتاب ماهواره‌های ایرانی، نشان می‌دهد که مسئله غرب با ایران، صرفاً هسته‌ای یا موشکی نیست؛ بلکه تقابل با الگویی است که انحصار علمی و نظم ناعادلانه جهانی را به چالش می‌کشد.
ایران با تکیه بر دانش بومی، در حال تثبیت جایگاه خود در نظم نوین جهانی است؛ نظمی که بازیگرانی چون بریکس و شانگهای، ستون‌های آن را شکل می‌دهند. ترکیب توان فضایی، چرخه بومی فناوری‌های راهبردی و استقلال علمی، ایران را به بازیگری تبدیل کرده که نه مصرف‌کننده، بلکه تولیدکننده قدرت است. پرتاب این ماهواره‌ها، در کنار پیشرفت‌های هسته‌ای و دفاعی، نشان داد که ایران برخلاف القائات پس از جنگ ۱۲ روزه، نه‌تنها تضعیف نشده، بلکه ققنوس‌وار از دل فشارها، قدرتمندتر سر برآورده است.