روز چهارشنبه 26آذرماه 1404به دعوت دفتررئیس جمهوردرنشست سیاسیون با ایشان درباب انسجام ملی حضور یافتم.ویژگی جلسه تکثرمدعوین از دو جناح اصلاح طلب واصولگرا بود وبه همین علت به صورت طبیعی فرصت سخن به همه نمی رسیدومن نیزبه شیوه نه چندان پسندیده برخی سیاسیون اصراری بر سخنرانی نکردم؛ گرچه متنش رانوشته بودم اما فکرکردم که راه برای انتقال سخن به دکتر پزشکیان زیاد است.
نورنیوز- گروه سیاسی: اما در کمال تعجب هیچ یک از سیاسیون محوریت سخن خویش را مساله جنگ و صلح قرار ندادند و تنها وقتی رئیس جمهور از مصائب اقتصادی گفتند، یک تن از اصلاح طلبان که فرصت سخن نیافته بود از ضرورت رفع تحریمها گفت و رئیس جمهور هم از سر قاطعیت و غیرت به رد ذلت در سیاست خارجی پرداخت و اصولگرایان حاضر که فکر کردند دوگانه را ساخته اند کف زدند!
در آن جلسه پسندیده نبود که جدل ادامه یابد اما ایجاد دوگانه “تسلیم و مقاومت” در روایت برخی اصولگرایان و وارد کردن رئیس جمهور منتخب اصلاح طلبان به این بازی سبب شد که انگیزه ای برای نشر سخن ناگفته اما نوشته شده ام بیابم. میخواستم در آن جلسه بگویم:
آقای رئیس جمهور
از آن جا که همواره جناب عالی را به سخنرانی مکتوب دعوت کردهایم اجازه میخواهم بنده نیز از این فرصت به همین شیوه بهره ببرم تا زمان از کف نرود و دامن سخن پراکنده نشود:
جنگی که با اسرائیل پشت سر گذاشتیم بیش از آنکه جنگ باشد، کودتا بود. غافلگیری و ترور نظامیان و دانشمندان توسط اسراییل به شهادت شهروندان هم انجامید اما در اصل کودتایی برای حذف سران جمهوری اسلامی و دعوت مردم ایران به شورش بود و به لحاظ تاریخی شباهت بسیاری به کودتای ناتمام ۲۵ مرداد ۱۳۳۲ داشت که این بار با توان بازدارندگی موشکی و از آن مهمتر انسجام و آگاهی ملی ایرانیان از توطئه و توهین اسرائیل به ملت ایران برای تعیین سرنوشت خویش ناکام ماند.
جنگی که شاید پیش رو داشته باشیم اما شاید شبیه کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ باشد که غرور دولت ملی دکتر مصدق در فرا نخواندن ملت و بها ندادن به بازسازی دشمن سبب غفلتی بزرگ شد و کودتا در سرنگونی دولت ملی ایران کامیاب شد.
در همان زمان خلیل ملکی از مبارزان نهضت ملی به مرحوم دکتر مصدق رئیس دولت ملی هشداری تاریخی داد که نمیخواهم کلمات آن را اینجا تکرار کنم و میتوانید آن را در کتابهای تاریخ بخوانید تا بدانید چگونه در اوج نهضت ملی ایران دوباره سلطنت با حمایت بیگانه به قدرت بازگشت.
آقای دکتر پزشکیان
نادیده گرفتن وحدت ملی و وفاق ملی جاده صاف کن دشمن است. آنچه ایران را در نیم قرن گذشته حفظ کرده است نهاد جمهوریت است که با انتخاب روسای جمهور متفاوت از رای حاکمیت از سال ۱۳۷۶ به ملت امید تغییر داده است. انتخاب افرادی چون خاتمی و روحانی از این جهت مهم است که امید تغییر از بیرون به درون کشور منتقل شده است؛ تغییری در میهن و نه بر میهن.
شما نیز در تداوم این جنبش جمهوریخواهی قرار دارید. ما اصلاح طلبان نه تنها از رای به شما پشیمان نیستیم بلکه به بهره بردن از کوچک ترین روزنه در حاکمیت و گشودن راه به سوی صلح و اصلاح افتخار میکنیم و تا زمانی که شما نماد جمهوریت و این ملت – دولت باشید به شما وفادار خواهیم بود.
اما نباید در کوچه بن بست نشست، باید راهی دیگر گشود. نه با تسلیم و نه با گریز و پاک کردن صورت مساله که با خلاقیت و ابتکار. با تجاوز اسرائیل استراتژی “نه جنگ، نه صلح” به پایان راه خود رسیده است. اکنون ما در وسط جنگی هستیم که حتی آتش بس آن ناپایدار است و ملت هر لحظه نگران جنگی دیگر است و اولین سوال مردم از همه ما این است که جنگ میشود یا نمیشود؟
رئیس محترم جمهور
شما دیگر فقط نماینده مردم تبریز در مجلس نیستید. شما رئیس دولت ملی ایران هستید. ملت از شما انتظار خلاقیت و ابتکار به خصوص در سیاست خارجی و امنیت ملی دارد.
شما فقط رییس الوزرا نیستید. شما رییس شورای عالی امنیت ملی هستید که حمایت مقام رهبری جمهوری اسلامی را هم دارید که تندروها را از مخالفت با دولت بر حذر داشته است.
مسوولیت رئیس جمهور بسی فراتر از آستین بالا زدن برای ساختن دیوارهای یک مدرسه ناتمام است. میدانم برخلاف سلف پوپولیستتان در دولت موسوم به عدالت، واقعا عدالتخواه هستید و اهل ریا نیستید. اما فروتنی هم حدی دارد! شما هم رئیس “جمهور” هستید و هم رئیس “جمهوری”، یعنی نه فقط ملت که همه حاکمیت باید ریاست شما را بپذیرند و این با حمایت رهبری از شما به امری بدیهی بدل شده است که شما یک رئیس از روسای سه قوه نیستید. مسوول اجرای قانون اساسی و منتخب مستقیم ملت هستید. و از جمله شوون ریاست جمهوری تعیین استراتژی کشور است.
شما توانستید با صمیمیت و عقلانیت جلوی اجرای قوانین ناکارآمد در باب حجاب را بگیرید و نتیجهاش در حفظ انسجام ملی در جنگ ۱۲ روزه را دیدید. شما توانستید قبل از جنگ باب مذاکراتی را بگشایید تا بهانه از دشمن گرفته شود و مردم در جنگ احساس کنند دولت دنبال جنگ نبود و از این رو نقشه دشمن در تفرقه را ناکام ساختند، شما توانستید در ۱۲ روز جنگ، کشور را به گونهای اداره کنید که هیچ کمبودی احساس نشود، پس چگونه نمیتوانید با وفاق ملی در داخل در سیاست خارجی ابتکاری تازه ابداع کنید؟
امروز در این هوای ناپاک و کم آبی و بی برقی و بی پولی و … روشن شده است که اگر ما هم سعی نکنیم همه چیز را به سیاست خارجی گره بزنیم، سیاست خارجی خودش را به همه چیز ما تحمیل کرده است!
اقداماتی چون مدرسه سازی و راه اندازی پنلهای خورشیدی و خانههای بهداشت و … لازم است اما کافی نیست. ریشه همه ناترازیها در تحریمهاست.
آقای مسعود پزشکیان
مردم در انتخابات سال ۱۴۰۳ از شما چهرهای “قیصر”گونه در بیان و راه و رفتار دیدند که با صمیمیت و صداقت و صراحت میتوانید مسائل کشور را حل کنید اما اینها کافی نیست، شجاعت و درایت و دقت هم لازم است.
اینکه بگویید “فکر کنید دولتی در کار نیست” حرف جالبی است تا به ملت روحیه و مسوولیت بدهید اما اگر این حرف به “بیدولتی” تعبیر شود پاسخش تلخ خواهد بود؛ وقتی یکی از پیشکسوتان و همکاران غیر سیاسی من در مجله “فیلم امروز” به شما جواب میدهد:
“اگر دولت نبود که ملت میدانست چه کار کند”!
اما دولت هست و رئیس آن هم شما هستید و موظف هستید با حفظ
۱. توان بازدارندگی موشکی ایران، ۲ . حق فناوری هستهای، ۳. تمامیت ارضی کشور، ۴.بهبود معیشت، ۵. حفظ کرامت انسانی، ۶. حقوق اساسی ملت،
ایران را از این بحران عبور دهید.
شما را به امر محال نمیخوانم. شما با وعده مشورت با کارشناسان به قدرت رساندید. در دولت شما و اکنون بیرون از دولت در میان ملت نخبگانی هستند که بی مزد و منت میتوانند به شما مشورت دهند و همان طور که در دولت های اصلاح طلب و اعتدال گرای گذشته ممکن شد راه صلح شرافتمندانه و توسعه همه جانبه را نشان دهند. ما همه این دستاوردها را داشتیم و اکنون گرچه کار سخت تر شده است اما غیر ممکن نیست که مقابل زور گویی ترامپ و تجاوز کاری نتانیاهو نه فقط مقاومت کنیم که با انسجام ملی به توسعه برسیم.
رئیس جمهور عزیز
به فتنه گرانی که میخواهند با دوقطبیهای کاذب “با حجاب و بی حجاب” ،”خودی و غیر خودی” ،”فارس و ترک”، “درون و بیرون کشور” و … استراتژی وفاق ملی را ناکام کنند و رویای سقوط دولت وفاق ملی محقق کنند چه در درون حاکمیت چه در اپوزیسون نه بها دهید و باج دهید.
وفاق ملی تقسیم پست حکومتی میان مدافعان و مخالفان شما نیست. دولت وفاق ملی آخرین فرصت برای توافق در حاکمیت و ملت بر سر پایان وضعیت “نه جنگ، نه صلح” است. وضعیتی که از جنگ بدتر است و جامعه ایران را با این تورم و رکود و ترس و یأس به کام مرگ میبرد. شما میتوانید راهی برای صلح شرافتمندانه، پایدار و بازگشت به راه رشد و توسعه ایران برای عبور از فقر و فساد و تبعیض بیابید.
آقای رئیس جمهور
به این جنگ بی پایان، پایان دهید.