بر پایه گزارش صندوق بین‌المللی پول، اقتصادهای عضو بریکس در سال‌های 2025 و 2026 بیش از سه برابر سریع‌تر از کشورهای گروه G7 رشد خواهند کرد؛ نشانه‌ای از تغییر توازن قدرت جهانی.
نورنیوز-گروه اقتصادی: تحولات اقتصاد جهانی در آستانه سال ۲۰۲۶، چهره تازه‌ای از توازن قدرت را ترسیم می‌کند. طبق گزارش اکتبر ۲۰۲۵ صندوق بین‌المللی پول (IMF)، کشورهای عضو بریکس – متشکل از برزیل، روسیه، هند، چین، آفریقای جنوبی، عربستان سعودی، مصر، امارات، اتیوپی، اندونزی و ایران – در مسیر رشدی قرار گرفته‌اند که میانگین آن برای سال‌های ۲۰۲۵ و ۲۰۲۶ به‌ترتیب ۳.۸ و ۳.۷ درصد خواهد بود؛ در حالی که گروه G7 تنها به میانگین ۱.۰ و ۱.۲ درصد دست خواهد یافت.
در صدر فهرست بریکس، اتیوپی با پیش‌بینی رشد ۷.۲ درصدی در ۲۰۲۵ و ۷.۱ درصدی در ۲۰۲6 می‌درخشد؛ نشانه‌ای از خیزش سریع اقتصادهای آفریقایی در سایه همکاری‌های جنوب–جنوب. پس از آن، هند با رشد ۶.۶ درصدی در ۲۰۲۵ و ۶.۲ درصدی در ۲۰۲۶، موتور اصلی رشد آسیا باقی می‌ماند. چین نیز با رشد ۴.۸ و ۴.۲ درصدی، هرچند با آهنگی کندتر از گذشته، اما همچنان بازیگر اصلی اقتصاد جهانی است.
در میان کشورهای خاورمیانه، عربستان، مصر و امارات نیز به‌ترتیب با رشد حدود ۴ تا ۵ درصدی، تصویر تازه‌ای از قدرت اقتصادی جنوب خلیج فارس را رقم می‌زنند. ایران نیز با رشد پیش‌بینی‌شده ۰.۶ و ۱.۱ درصدی، روندی تدریجی اما مثبت را تجربه می‌کند؛ روندی که در صورت تداوم سیاست‌های ثبات‌زا می‌تواند به رشد پایدار بینجامد.
در مقابل، اقتصادهای پیشرفته گروه G7 – شامل آمریکا، ژاپن، آلمان، فرانسه، ایتالیا، بریتانیا و کانادا – با رشدهای پایین‌تر از دو درصد، نشانه‌ای از رکود ساختاری و اشباع ظرفیت تولید دارند. ایالات متحده با رشد ۲.۰ و ۲.۱ درصدی در صدر G7 قرار دارد، در حالی که آلمان با تنها ۰.۲ و ۰.۹ درصد، پایین‌ترین نرخ رشد را میان قدرت‌های صنعتی تجربه خواهد کرد.
این فاصله فزاینده در رشد اقتصادی، به معنای انتقال تدریجی مرکز ثقل اقتصاد جهانی از غرب به شرق و جنوب است. رشد سریع بریکس نه‌تنها حاصل جمعیتی جوان‌تر و سرمایه‌گذاری زیرساختی بیشتر است، بلکه نشان‌دهنده تغییر در نظم مالی جهانی و تمایل کشورها به استقلال از دلار و نظام‌های وابسته به غرب است.
به این ترتیب، بریکس در حال تبدیل شدن از یک ائتلاف سیاسی و نمادین به یک بلوک اقتصادی مؤثر است که می‌تواند تا سال ۲۰۳۰ سهمی بزرگ‌تر از نیمی از رشد جهانی را در اختیار بگیرد. روندی که بی‌تردید پیامدهای ژئوپلیتیکی عمیقی برای آینده جهان خواهد داشت.