تصمیم پدر امیرمحمد خالقی در بخشش موقت قاتل پسرش، درسی بزرگ برای همه ماست: درس انسانیت، عظمت روح و قدرت در مهار عواطف خود. این پدر نشان داد که در مواجهه با بدترین حوادث، می‌توان تصمیمات بزرگی گرفت که نه‌تنها خود فرد را از بحران عبور دهد، بلکه جامعه را به سوی رهایی از چرخه شوم انتقام و خشونت هدایت کند.
نورنیوز- گروه اجتماعی: در هیاهوی کینه‌توزانه برخی قدرت‌طلبان سیاست‌زده، خبری لطیف مثل نسیمی دل‌انگیز، فضای روانی جامعه ایران را نوازش داد. در یک صبح رازآلود که ممکن بود حامل خبر اجرای حکم یک قصاص نفس باشد، بشارت یک بخشش پدرانه ولو به شکل موقت، دل‌ها را لرزاند و شکوه یک تصمیم خطیر را به تصویر کشید. پدر امیرمحمد خالقی، دانشجوی مظلومی که سال گذشته توسط دو سارق کیف‌قاپ با چاقو کشته شد، پای چوبه دار و در شرایطی که طناب دور گردن محکوم به اعدام قرار گرفته بود، دو ماه به او مهلت داد تا به زندگی بازگردد و موقتا از مرگ نجات پیدا کند. این اقدام، اگرچه به معنای بخشش قطعی نیست، اما قدمی بزرگ در تصویر کردن فضیلت بخشش و رأفت است. رفتار این پدر داغدار، بدون شک در دل جامعه‌ای که در غالب اوقات، تنها به انتقام می‌اندیشد، نشانه‌ای از قدرت عظیم روحی او در مهار عواطف پدرانه است.
بخشیدن، فضیلتی بی‌جایگزین
در شرایطی که بسیاری از شهروندان و حتی مشاهیر و معاریف، حتی در مواجهه با کوچکترین آسیب‌ها و ناملایمات، میل به انتقام و جبران خشن پیدا می‌کنند، پدر امیرمحمد خالقی تصمیمی متفاوت گرفت. او در حالی که می‌توانست به‌راحتی شاهد اجرای حکم قاتل پسرش باشد و عدالت را به روشی تلخ و خشونت‌آمیز به نتیجه برساند، ترجیح داد که دو ماه دیگر به قاتل مهلت بدهد. این تصمیم نه فقط یک اقدام انسانی، بلکه در عین حال نشان‌دهنده قابلیت و ظرفیت روحی است که انسان‌ها برای کنترل احساسات خود در برابر بزرگترین دردها و مصیبت‌ها به آن نیاز دارند.
پدر امیرمحمد، در این لحظه، به‌گونه‌ای قهرمانانه در برابر عواطف طبیعی پدرانه‌ای که به‌طور طبیعی با مرگ فرزند خود برانگیخته می‌شود، ایستاده است. مهار این احساسات به معنای آن است که او در میانه بحرانی‌ترین وضعیت زندگی‌اش، از لذت برخورداری از یک حق قانونی چشم پوشید تا رضایت باطنی حاصل از این فداکاری را عمیقا بچشد. این نه تنها تصمیمی دشوار، بلکه نیازمند قدرت درونی بی‌نظیر است که از ایمانی زلال به فضیلت بخشش سرچشمه می‌گیرد؛ چیزی در جهان زیست امروز ما نمونه های اندکی دارد.
بخشش، برخلاف آنچه که ممکن است برخی تصور کنند، نه یک علامت ضعف، بلکه نشانه‌ای از عظمت روح و اراده است. در حقیقت، بخشیدن در مواقعی که بیشترین درد و آسیب به فرد وارد شده است، از انسان بودن فراتر می‌رود و به یک فضیلت انسانی بدل می‌شود که دیگر هیچ چیز نمی‌تواند جایگزین آن شود. هیچ عملی به اندازه بخشش نمی‌تواند قدرت روحی، بلوغ اخلاقی و عظمت انسان را به نمایش بگذارد. در واقع، در بسیاری از شرایط زندگی، وقتی که انسان‌ها با مسائل پیچیده و رنج‌آور روبه‌رو می‌شوند، قدرتی که در بخشش نهفته است، به آنان این امکان را می‌دهد که از دایره انتقام و خشونت دور شوند و فضا را برای تغییر و ترمیم فراهم کنند.
یک درس بزرگ برای همه ما
پدر امیرمحمد خالقی، با اقدامی که انجام داد، نه تنها فرصت تازه‌ای به قاتل پسرش داد، بلکه به ما نیز یادآوری کرد که زندگی انسان‌ها در شرایط بحرانی، آن‌طور که در رویکردهای خشونت‌بار و انتقام‌جویانه می‌بینیم، تنها از طریق انتقام و خشونت درمان نمی‌شود. بخشش، همان‌طور که در آموزه‌های دینی و اخلاقی همواره مورد تأکید قرار گرفته است، یک روند ترمیمی است که در آن فرد می‌تواند از پس گناه و اشتباهات خود برآید و فرصتی برای اصلاح و بازسازی بیابد.
تصمیم پدر امیرمحمد، حتی اگر تنها به مدت دو ماه باشد، یک درس بزرگ برای همه ماست. درس انسانیت، عظمت روح و قدرت در مهار عواطف خود. این پدر به‌طور غیرمستقیم نشان داد که در مواجهه با بدترین حوادث، می‌توان تصمیمات بزرگی گرفت که نه‌تنها خود فرد را از بحران عبور دهد، بلکه جامعه را به سوی رهایی از انتقام و خشونت هدایت کند. این تصمیم، اگرچه برای او و خانواده‌اش دشوار است، اما گامی است به‌سوی بهبود و ترمیم اجتماعی و انسانی.
او در این لحظه، به‌طور غیرمستقیم به همه ما می‌آموزد که بخشش و انسانیت در دل هر بحران، حتی در بدترین شرایط، می‌تواند یک شروع تازه باشد. شاید این تصمیم، برای قاتل هم فرصت جدیدی برای تفکر و اصلاح فراهم کند، اما آنچه که مهم‌تر است، فرصتی است که این پدر به جامعه می‌دهد تا در برابر بزرگترین مشکلات، از انتقام به بخشش گام بردارد و از خشونت فاصله بگیرد.
پدر امیرمحمد خالقی با تصمیم خود یادآوری کرد که هیچ چیزی به اندازه فضیلت بخشش نمی‌تواند روح انسان را تعالی بخشد. او نشان داد که قدرت واقعی در توانایی مهار احساسات و انتخاب انسانی‌ترین مسیر در میان بحران‌ها و رنج‌هاست. هرچند این بخشش به معنای چشم‌پوشی کامل از حق قانونی یا اخلاقی نیست، اما به معنای فرصتی دوباره برای تفکر و اصلاح است که در شرایط حساس کنونی، می‌تواند درسی بزرگ برای جامعه باشد.