رهبران کنونی رژیم صهیونیستی که از سرزمین‌های بیگانه آمده‌اند، اکنون بر خاکی حکم می‌رانند که بیش از 67 هزار فلسطینی را در آن قتل عام کرده‌اند؛ بی‌ریشه‌هایی با پرچم استعمار.
نورنیوز-گروه بین‌الملل: تصاویر منتشرشده از ترکیب رهبری سیاسی و نظامی رژیم صهیونیستی، پرده از واقعیتی تلخ برمی‌دارد: اکثریت آنان اصلاً فلسطینی نیستند. از الی کوهن وزیر خارجه با ریشه مراکشی گرفته تا بزالل اسموتریچ، وزیر دارایی اوکراینی‌تبار، و یوآو گالانت، وزیر جنگ لهستانی‌تبار، هیچ‌یک از خاکی برنخاسته‌اند که امروز مدعی مالکیت آن هستند. بنیامین نتانیاهو و گیلاد اردان نیز از خانواده‌هایی لهستانی و رومانیایی‌اند؛ یائیر لاپید از صربستان، اسحاق هرتزوگ از ایرلند و حتی ایتامار بن‌گویر، رهبر افراطی شهرک‌نشینان، از خانواده‌ای مهاجر عراقی است. این چهره‌ها، همان کسانی هستند که امروز در تصمیمات نظامی و سیاسی، مرگ و زندگی میلیون‌ها فلسطینی را رقم می‌زنند؛ کسانی که از سرزمین‌های دیگر آمده‌اند تا در جغرافیای اشغال‌شده، دولت جعلی بسازند و ملت اصیل را نابود کنند.
از مهاجرت تا نسل‌کشی؛ روایت یک پروژه استعماری
در جریان حملات اخیر به غزه و کرانه باختری، آمار رسمی منابع بین‌المللی حاکی از کشته شدن بیش از ۶۷ هزار فلسطینی و زخمی شدن بیش از ۱۵۰ هزار نفر است. این ارقام، تنها عدد نیستند؛ گواهی‌اند بر فاجعه‌ای انسانی که یادآور هیروشیما و ناکازاکی است، با این تفاوت که این بار بمب‌ها بر سر کودکان بی‌پناه غزه فرود آمده‌اند. این نسل‌کشی محصول مستقیم همان پروژه‌ای است که از دهه ۱۹۴۰ با حمایت استعمار بریتانیا و ایالات متحده آغاز شد. صهیونیسم، نه یک جریان مذهبی، بلکه طرحی سیاسی بود برای کاشتن پایگاهی غربی در قلب خاورمیانه. رهبران مهاجر، که ریشه در لهستان، رومانی، مراکش یا اوکراین داشتند، به تدریج جایگزین مردم بومی شدند و با پشتیبانی نظامی و مالی قدرت‌های غربی، اشغال را به «قانون» و قتل را به «امنیت» تبدیل کردند.
بحران هویت در سایه خون
رژیمی که از مهاجران پراکنده ساخته شد، اکنون درگیر بحران هویتی عمیقی است. چگونه می‌توان مدعی «سرزمین موعود» بود در حالی‌که هیچ‌یک از رهبرانش از آن خاک نیستند؟ این تناقض ذاتی، ریشه ناآرامی‌های درونی اسرائیل است؛ رژیمی که به جای پیوند با سرزمین، با خون مردم بومی و قدرت‌های بیگانه تعریف می‌شود. در همین چارچوب، مقاومت فلسطینی نه صرفاً جنبشی سیاسی، بلکه واکنش طبیعی ملتی است که از خانه خود رانده شده و اکنون در برابر مهاجران مسلحی ایستاده که از لهستان، ایرلند، مجارستان یا عراق آمده‌اند. هر بمب بر غزه، نه تنها حمله به خاک فلسطین، بلکه حمله به حقیقت تاریخی است: این‌که صاحبان واقعی این سرزمین هنوز زنده‌اند و روزی بازخواهند گشت. رژیم صهیونیستی امروز، بیش از هر زمان دیگری، چهره واقعی خود را نشان داده است: دولتی بدون ریشه، بی‌اعتقاد به انسانیت، و گرفتار در دور باطل خشونت و هراس. آنچه در غزه رخ می‌دهد، تنها نبردی نظامی نیست، بلکه رویارویی دو حقیقت است — حقیقت اشغال و حقیقت حق.