گزارش جدید سازمان ملل از زندگی 676 میلیون زن و دختر در معرض درگیری‌های مرگبار، چهره‌ای تلخ از جهان امروز را آشکار می‌سازد؛ جهانی که در آن، مدعیان حقوق بشر با رفتارهای گزینشی، جنگ‌افروزی و تحریم‌های اقتصادی، خود به عامل رنج، آوارگی و ناامنی زنان تبدیل شده‌اند.
نورنیوز-گروه بین‌الملل: در بیست‌وپنجمین سالگرد قطعنامه ۱۳۲۵ شورای امنیت، آمارهای سازمان ملل تصویری نگران‌کننده از وضعیت زنان در جهان ارائه می‌دهد: بیش از ۶۷۶ میلیون زن و دختر در معرض مستقیم یا غیرمستقیم درگیری‌های مرگبار زندگی می‌کنند؛ رقمی بی‌سابقه از دهه ۱۹۹۰ تاکنون. این آمار نشان می‌دهد که با وجود رشد فناوری، توسعه سیاسی و گسترش شعارهای حقوق بشری، امنیت انسانی در جهان کاهش یافته است. بخش بزرگی از این خشونت‌ها محصول سیاست‌های مداخله‌جویانه غرب است؛ از اشغال افغانستان و عراق تا جنگ‌های نیابتی در سوریه، لیبی، یمن و قفقاز. در همه این بحران‌ها، زنان و کودکان نخستین قربانیان بوده‌اند؛ قربانی جنگ، آوارگی، فقر، بردگی مدرن و خشونت جنسی. جنایاتی که گروه‌های تروریستی مانند داعش و جبهه‌النصره علیه زنان مرتکب شدند، تنها در سایه سیاست‌های دوگانه غرب ممکن شد؛ همان قدرت‌هایی که از یک سو پرچم حقوق بشر را برافراشته و از سوی دیگر به گروه‌های افراطی، آموزش، تسلیحات و پناه سیاسی داده‌اند.
دوگانگی غرب؛ از شعار تا واقعیت
غرب همواره خود را مدافع آزادی و برابری زنان معرفی کرده است، اما واقعیت میدانی تصویر دیگری دارد. در خود اروپا و آمریکا، وضعیت خشونت جنسی و تبعیض ساختاری علیه زنان بحرانی است. آمار آژانس حقوق اساسی اتحادیه اروپا (FRA) نشان می‌دهد ۸۷ درصد تجاوزها در این کشورها هرگز گزارش نمی‌شود و تنها ۱۳ درصد قربانیان به پلیس مراجعه می‌کنند. در ارتش‌های آمریکا و انگلیس، موارد گسترده‌ای از آزار و تجاوز ثبت شده که اغلب با سکوت نهادهای رسمی مواجه شده‌اند. حتی در پلیس لندن، گزارش‌ها از تجاوز مأموران به زنان و قتل برخی از قربانیان حکایت دارد. با وجود این فجایع، رسانه‌های غربی عمدتاً این واقعیت‌ها را سانسور کرده و نظام قضایی نیز در بسیاری از موارد متجاوزان را تبرئه می‌کند. هم‌زمان، همین کشورها در کشورهای دیگر، با جنگ ادراکی و عملیات رسانه‌ای، تصویری واژگونه از وضعیت زنان ارائه می‌دهند؛ به‌جای حمایت از زنان درگیر بحران‌های واقعی، با تحریک احساسات و تحریف مطالبات آنان، بستر ناآرامی‌های سیاسی و اجتماعی را فراهم می‌کنند. در این راه، زنان نه به عنوان صاحبان حق، بلکه ابزار سیاست و منافع ژئوپلیتیک غرب تلقی می‌شوند.
غزه؛ صحنه سکوت مدعیان
جنگ غزه، آینه تمام‌نمای تناقضات مدعیان حقوق بشر است. در دومین سالگرد عملیات طوفان‌الاقصی، بیش از صدها هزار زن و دختر فلسطینی کشته، زخمی یا آواره شده‌اند. تصاویر مادران گرسنه‌ای که کودکان خود را از زیر آوار بیرون می‌کشند، سندی زنده از سقوط اخلاقی نظام بین‌الملل است. رژیم صهیونیستی با حمایت مستقیم کشورهای غربی، از بمب‌های خوشه‌ای تا گرسنگی اجباری را علیه زنان و کودکان به کار گرفته و همه این اقدامات، طبق کنوانسیون‌های ژنو، مصداق آشکار جنایت جنگی و نسل‌کشی است. با این حال، سازمان‌های مدعی دفاع از زنان، سکوتی سنگین اختیار کرده‌اند. هیچ قطعنامه الزام‌آور، هیچ تحریم مؤثری و هیچ اقدام بازدارنده‌ای از سوی غرب علیه رژیم صهیونیستی اعمال نشده است؛ بلکه ارسال تسلیحات و وتوی قطعنامه‌ها ادامه دارد. این سکوت، نه از ناآگاهی، بلکه از همدستی ساختاری غرب با نظام آپارتاید صهیونیستی ناشی می‌شود. تروریسم اقتصادی؛ چهره پنهان خشونت علیه زنان در کنار جنگ‌های نظامی، تحریم‌های اقتصادی غرب چهره‌ای پنهان از خشونت ساختاری علیه زنان را آشکار می‌کند. خانم «النا دوهان»، گزارشگر ویژه سازمان ملل، در گزارش خود درباره ایران تصریح کرده است که تحریم‌ها به‌رغم توان داخلی ایران در تأمین دارو و غذا، آثار مخرب مستقیمی بر سلامت زنان، بارداری، بهداشت و تغذیه خانواده‌ها گذاشته است. تحریم‌ها، مدارس دخترانه را از تجهیزات آموزشی محروم می‌کنند، بیماران زن را از داروهای حیاتی بی‌بهره می‌سازند و معیشت مادران را به ورطه نابودی می‌کشانند. این، همان تروریسم اقتصادی غرب است که با ابزار مالی و بانکی، جان میلیون‌ها زن را در سراسر جهان هدف قرار می‌دهد. سازمان ملل اگر صادق است، باید از این نقطه آغاز کند؛ از لغو تحریم‌های یکجانبه‌ای که خود عامل مستقیم خشونت علیه زنان است. بدون پایان دادن به این تبعیض ساختاری، سخن گفتن از «برابری جنسیتی» چیزی جز شعار و ریاکاری نیست.