اتهام ورود پهپادهای روسی به لهستان، فرصتی تازه برای اروپا شد تا با شعار حمایت از ورشو، آتش جنگ اوکراین را شعله‌ورتر سازد. پشت پرده این مواضع، تلاش اروپا برای تغییر معادله آمریکا-روسیه و خرید زمان در برابر بحران‌های داخلی و زوال جایگاه جهانی خود نهفته است.
نورنیوز-گروه بین‌الملل: ادعای لهستان مبنی بر نقض حریم هوایی توسط پهپادهای روسی، بلافاصله با واکنش‌های خصمانه اروپایی‌ها مواجه شد. از محکومیت شدید کایا کالاس تا تحریم‌های جدید لندن و ادعای تحریک‌آمیز آلمان، مجموعه‌ای از اقدامات غربی نشان داد که اروپایی‌ها نه به دنبال حل بحران بلکه به دنبال تشدید آن هستند. حتی عرضه سامانه‌های دفاعی به ورشو و احضار سفیر روسیه توسط فرانسه، بر این فضای تنش‌زا افزود. چنین رویکردی در واقع بیش از آنکه به معنای «حمایت از لهستان» باشد، بخشی از بازی بزرگ اروپا برای حفظ فضای جنگی و اعمال فشار مضاعف بر مسکو است.
حمایت یا ابزارسازی از ورشو؟
اروپا در ظاهر، مدافع تمام‌قد لهستان معرفی می‌شود اما واقعیت این است که ورشو تنها ابزار دیگری در دست غرب برای استمرار جنگ اوکراین است. سران اروپا با جوسازی علیه مسکو، تلاش دارند بر بحران‌های داخلی خویش سرپوش گذارند و از توافق احتمالی ترامپ و پوتین جلوگیری کنند. سخنان کالاس درباره احتمال تداوم جنگ برای سال‌های آینده، نشانه‌ای روشن است که اروپا خود را به آینده‌ای جنگی گره زده و برای آن به هر بهانه‌ای متوسل می‌شود. این روند، لهستان را از «قربانی جنگ تبلیغاتی» به «گروگان جنگ واقعی» بدل می‌سازد.
تحریم‌ها؛ سیاستی فرسایشی و بی‌ثمر
تمدید شش‌ماهه تحریم‌های انفرادی علیه روسیه، توافق وزرای دارایی گروه هفت برای استفاده از دارایی‌های توقیف‌شده مسکو و تشدید فشار اقتصادی، همه بیانگر تداوم همان استراتژی شکست‌خورده اروپاست. این تحریم‌ها نه‌تنها کارکرد واقعی در تغییر رفتار روسیه نداشته بلکه اقتصاد اروپا را نیز درگیر بحران انرژی، تورم و رکود ساخته است. در عوض، کشورهای اروپایی برای توجیه این شکست، دست به فضاسازی‌های جدید می‌زنند تا تداوم تحریم‌ها را ضروری جلوه دهند. لهستان در این میان، صرفاً صحنه جدیدی است که غرب بر آن نمایش خود را اجرا می‌کند.
لهستان، حلقه فشار یا قربانی بعدی؟
راه‌اندازی عملیات «نگهبان شرقی» توسط ناتو، گواهی بر این است که اروپا به جای کاهش تنش، خود را برای گسترش جنگ آماده می‌کند. پوشش تمام جناح شرقی ناتو از دریای سیاه تا مدیترانه، اقدامی آشکار برای کشاندن لهستان به مرکز یک بازی پرهزینه است. این وضعیت نشان می‌دهد اروپا پایان جنگ را مساوی با سقوط سیاسی و اقتصادی خویش می‌بیند و ترجیح می‌دهد لهستان را به قربانی تازه بدل کند. در حقیقت، ورشو بیش از آنکه حمایت شود، به بهانه‌ای برای استمرار جنگ و تغییر رویکرد آمریکا تبدیل گشته است؛ بهانه‌ای که خطرات امنیتی و اقتصادی سنگینی را برای لهستان به همراه دارد.