طرح رژیم صهیونیستی برای تخلیه اجباری شهر غزه و انتقال مردم به جنوب این باریکه، نه اقدامی انسانی بلکه ادامه سیاست تاریخی «پاکسازی نژادی» است. این رویکرد، از نکبت 1948 تا امروز، راهبردی سازمان‌یافته برای حذف هویت فلسطینی، تغییر بافت جمعیتی و پیشبرد پروژه «اسرائیل بزرگ» را دنبال می‌کند.
نورنیوز-گروه بین‌الملل: تصمیم ارتش رژیم صهیونیستی برای ورود چادر و تجهیزات اسکان به نوار غزه در ظاهر اقدامی بشردوستانه معرفی می‌شود، اما واقعیت آن تحمیل کوچ اجباری به بیش از دو میلیون فلسطینی است. همان‌گونه که جنبش جهاد اسلامی و دیگر گروه‌های فلسطینی تأکید کرده‌اند، این اقدام بخشی از سیاستی سازمان‌یافته است که هدف اصلی آن تهی‌کردن غزه از ساکنان اصلی و محو هویت ملی فلسطین است.
این الگو تکرار تاریخی «نکبت ۱۹۴۸» است؛ زمانی‌که بیش از ۷۵۰ هزار فلسطینی از خانه‌های خود رانده شدند و حق بازگشت آنان هرگز محقق نشد. اکنون همان سناریو در غزه اجرا می‌شود: بمباران بی‌وقفه، تخریب زیرساخت‌ها، مسدود کردن کمک‌های حیاتی و سوق‌دادن مردم به اردوگاه‌های موقت، که در عمل به زندان‌های بزرگ انسانی بدل شده‌اند.
جنایت جنگی و نقض آشکار حقوق بین‌الملل
تحمیل کوچ اجباری در شرایطی که مردم غزه با گرسنگی، محاصره و بمباران روبه‌رو هستند، مصداق روشن «جنایت علیه بشریت» است. استفاده از گرسنگی به‌عنوان ابزار جنگی، بمباران گذرگاه‌های امن، و انتقال اجباری غیرنظامیان، همگی نقض آشکار کنوانسیون ژنو و منشور سازمان ملل به شمار می‌روند.
جهاد اسلامی و جنبش مردمی برای آزادی فلسطین در بیانیه‌های خود تأکید کرده‌اند که این اقدامات اوج پروژه نسل‌کشی است. هم‌زمان، اقداماتی چون مسدود کردن حساب‌های کلیساهای قدس و یورش‌های روزانه در کرانه باختری نشان می‌دهد که هدف صرفاً محدود به غزه نیست، بلکه برنامه‌ای کلان برای تثبیت یهودی‌سازی و حذف حضور تاریخی فلسطینیان در کل سرزمین فلسطین دنبال می‌شود.
پیامدهای راهبردی برای منطقه و ضرورت اقدام مشترک
کوچ اجباری غزه صرفاً بحران انسانی نیست؛ بلکه تهدیدی راهبردی برای کل منطقه به شمار می‌رود. اظهارات اخیر نتانیاهو درباره «پروژه اسرائیل بزرگ» نشان می‌دهد که هدف فراتر از غزه است و شامل تغییر ژئوپلیتیک منطقه با اشغال سرزمین‌های همسایه خواهد بود. این پروژه در صورت تحقق، تعادل امنیتی خاورمیانه را فروخواهد ریخت و کشورهای عربی و اسلامی را با تهدید مستقیم مواجه می‌کند.
راه‌حل مقابله با این روند تنها در محکومیت لفظی خلاصه نمی‌شود. جهان عرب و جامعه بین‌المللی باید از ابزارهای سیاسی، اقتصادی و حقوقی بهره بگیرند: تشکیل جبهه مشترک عربی ـ اسلامی، اعمال فشارهای بین‌المللی، تحریم صادرات سلاح به تل‌آویو، حمایت واقعی از ملت فلسطین و تقویت جنبش جهانی تحریم رژیم صهیونیستی (BDS). بدون چنین اقداماتی، پروژه کوچ اجباری و نسل‌کشی در غزه به الگویی تکرارپذیر برای اشغالگری‌های آینده بدل خواهد شد.