سفر دکتر پزشکیان به اسلام‌آباد در حالی انجام می‌شود که ایران و پاکستان در چارچوب نظم نوین منطقه‌ای، در حال ترسیم نقشه‌ای جدید از همکاری‌های سیاسی، اقتصادی و امنیتی هستند؛ نقشه‌ای که از توسعه تجارت تا مقابله با تروریسم و حمایت از فلسطین را دربرمی‌گیرد.
نورنیوز-گروه بین‌الملل: سفر رسمی رئیس‌جمهور ایران به پاکستان، تنها یک دیدار تشریفاتی نیست، بلکه نشانه‌ای از اراده جدی دو کشور برای ارتقای روابط در سطح راهبردی است. حضور هیأت عالی‌رتبه سیاسی و اقتصادی در این سفر، گویای تمرکز بر توسعه همه‌جانبه روابط دوجانبه است؛ به‌ویژه پس از سفر اخیر شهباز شریف به تهران که گامی مؤثر در مسیر گفت‌وگوهای منظم و متقابل محسوب می‌شود. دو کشور با بهره‌گیری از اشتراکات تمدنی، فرهنگی و دینی، از ظرفیت بالایی برای شکل‌دهی به الگویی بومی در سیاست همسایگی برخوردارند.
اقتصاد؛ محور همگرایی و مقاومت
با رشد ۱۳.۶ درصدی در مبادلات تجاری دو کشور، اکنون اقتصاد به عنوان پیشران اصلی روابط تهران و اسلام‌آباد عمل می‌کند. سهم سه‌برابری ایران از تراز مثبت تجاری و هدف‌گذاری برای افزایش سطح مبادلات از ۳ میلیارد دلار، نشان از پویایی روند همکاری‌های اقتصادی دارد. احیای پایانه‌ها و بازارچه‌های مرزی، همکاری بندری در چابهار و مکران، و تمرکز بر توسعه استان‌های مرزی، مؤلفه‌هایی هستند که می‌توانند ایران و پاکستان را به مرکز اتصال اقتصادی آسیای مرکزی، جنوب آسیا و خلیج فارس تبدیل کنند. اجرایی شدن خط لوله صلح نیز می‌تواند تضمینی راهبردی برای امنیت انرژی منطقه باشد.
امنیت جمعی؛ پاسخ به تهدیدات مشترک
مرزهای طولانی ایران و پاکستان، همجواری با افغانستان و تهدیدات ناشی از تروریسم و مداخلات فرامنطقه‌ای، بر لزوم ارتقاء همکاری‌های امنیتی میان دو کشور افزوده است. توافقات دفاعی پیشین، برگزاری رزمایش‌های مشترک و تلاش برای بازگشت مهاجرین افغان از بسترهای اعتماد متقابل در حوزه امنیتی هستند. سابقه حمایت‌های متقابل ایران و پاکستان در بحران‌های منطقه‌ای همچون جنگ غزه و منازعه کشمیر، به‌روشنی از درک مشترک راهبردی در برابر تهدیدات حکایت دارد. پیوند امنیتی میان تهران و اسلام‌آباد نه تنها ضامن ثبات دوجانبه، بلکه الگویی برای امنیت منطقه‌محور در غرب آسیاست.
همگرایی منطقه‌ای و جهانی در مقابل سلطه‌گران
در جهانی که نظم نوین به سوی تعاملات منطقه‌گرا و سازمان‌های چندجانبه نظیر بریکس و شانگهای پیش می‌رود، نقش کشورهایی چون ایران و پاکستان پررنگ‌تر شده است. عضویت در سازمان همکاری شانگهای، تعامل نزدیک با قدرت‌هایی نظیر چین و روسیه و مشارکت در پروژه‌های کلانی مانند «یک کمربند-یک جاده» ظرفیت‌هایی را فراهم آورده که به سیاست‌های ضدسلطه‌گرایانه مشروعیت و قدرت بیشتری می‌بخشد. از سوی دیگر، وحدت موضع تهران و اسلام‌آباد در قبال اشغالگری رژیم صهیونیستی و حمایت از مردم غزه، هم در عرصه جهانی و هم در صحنه منطقه‌ای جلوه‌ای از همگرایی مقاومت‌محور و عدالت‌خواهانه آنان است.