آمریکا همواره از «نظم جهانی» و «روابط عادی» سخن گفته؛ اما عملکرد آن چیزی جز تحریم، تهدید و تجاوز نبوده است. جمهوری اسلامی ایران در مقابل این یکجانبه‌گرایی ایستاده و با ایجاد روابط مستقل و چندجانبه، نظم جدیدی را در جهان تثبیت کرده است.
نورنیوز-گروه بین‌الملل: آمریکا سال‌هاست با طرح شعار «روابط عادی ایران با جهان» سعی دارد فشارهای خود بر جمهوری اسلامی را توجیه کند. دونالد ترامپ نیز این سیاست را با ادبیاتی صریح ادامه داد و مدعی شد که ایران باید به نظم جهانی بازگردد. اما واقعیت این است که منظور آمریکا از «روابط عادی» نه تعامل برابر، بلکه تسلیم در برابر هژمونی غرب است. در حالی که ایران طی چهار دهه گذشته با کشورهای مختلف جهان، به‌ویژه همسایگان و قدرت‌های نوظهور آسیایی، روابط سازنده‌ای برقرار کرده و به عضویت پیمان‌هایی مانند شانگهای، بریکس و اوراسیا درآمده است، ادعای انزوای ایران بیشتر یک توهم آمریکایی است.
نظم جهانی آمریکایی؛ پوششی برای سلطه‌گری
بررسی رفتار ایالات متحده نشان می‌دهد که مفهوم نظم جهانی از منظر آمریکا، همان نظام سلطه‌گر دوران استعمار است؛ نظمی که با زور، تحریم و تهدید تحمیل می‌شود. از نابودی سرخ‌پوستان گرفته تا حمایت از رژیم صهیونیستی و تجاوز به کشورهای مستقل، همگی بیانگر این است که آمریکا در نظم مطلوب خود هیچ حقی برای استقلال کشورها قائل نیست. کشورهای متعددی همچون افغانستان، عراق، لیبی، سوریه و سودان قربانی همین نظم خودخوانده شده‌اند که هدف آن تأمین منافع آمریکا و رژیم صهیونیستی است.
ایران؛ محور مقاومت و چندجانبه‌گرایی
برخلاف خواست آمریکا، ایران توانسته نظم یکجانبه‌گرایانه آمریکا را به چالش بکشد و در ایجاد نظم چندجانبه جهانی نقش‌آفرین باشد. ایران نه تنها با کشورهای همسایه روابط برادرانه‌ای دارد، بلکه در سازمان‌های بین‌المللی و منطقه‌ای، حضوری فعال و مؤثر دارد. این دستاوردهای سیاسی، اقتصادی، دفاعی و علمی، الگوی جدیدی از استقلال و مقاومت در برابر سلطه‌گری را برای سایر ملت‌ها فراهم کرده است. واکنش‌های خصمانه اخیر آمریکا و رژیم صهیونیستی به روشنی نشان می‌دهد که این الگو برای آنها تهدیدی جدی تلقی می‌شود.
تناقض‌های آشکار در رفتار آمریکا
آمریکا در حالی از بازگشت ایران به نظم جهانی و مذاکره سخن می‌گوید که خود، عامل اصلی نقض توافقات و افزایش تنش‌ها بوده است. بمباران تاسیسات هسته‌ای ایران در بحبوحه آمادگی تهران برای دور ششم مذاکرات و حمایت آشکار از تجاوزگری رژیم صهیونیستی، نمونه‌های عینی از این تناقض است. این در حالی است که ایران همواره برای مذاکره و تعامل سازنده آمادگی داشته است، اما طرف آمریکایی با اقدامات خصمانه، عملاً مسیر دیپلماسی را مسدود کرده است.