ماجرای سانسور سریال «سووشون» بار دیگر توجه‌ها را به بحران اعتماد در شبکه نمایش خانگی جلب کرد؛ جایی که توقیف و حذف محتوا، به ابزار مدیریت پلتفرم‌هایی چون نماوا بدل شده و پرسش‌هایی جدی درباره احترام به مخاطب و کیفیت تولید محتوا ایجاد کرده است.
نورنیوز-گروه فرهنگی : ماجرای حذف حدود ۲۰ دقیقه از سریال «سووشون» در پلتفرم نماوا، بار دیگر نگاه‌ها را به یکی از بحران‌های جدی شبکه نمایش خانگی جلب کرد: سانسور بی‌ضابطه و بی‌توضیح. در شرایطی که مخاطب با امید به دیدن اثری کامل، اشتراک می‌خرد، مواجهه با نسخه ناقص و دست‌کاری‌شده نه‌تنها اعتماد او را از بین می‌برد، بلکه کارکرد اصلی این پلتفرم‌ها را زیر سؤال می‌برد.
«سووشون» به‌عنوان اقتباسی ارزشمند از یکی از مهم‌ترین رمان‌های ادبیات معاصر ایران، انتظار می‌رفت نقطه قوت جدیدی در نمایش خانگی باشد؛ اما حذف‌های گسترده، بدون اطلاع‌رسانی شفاف یا دلایل مشخص، باعث شد این پروژه نیز در مسیر آشنای توقیف و حاشیه گرفتار شود. این رفتار نه‌تنها به مخاطب بی‌احترامی است، بلکه از منظر فرهنگی، ضربه‌ای به هنرمندان و نویسندگان این آثار نیز محسوب می‌شود.
سؤال جدی اینجاست: آیا توقیف و سانسور، به بخشی از استراتژی پلتفرم‌ها برای دیده‌شدن و حتی درآمدزایی تبدیل شده است؟ با ایجاد حاشیه‌های رسانه‌ای، واکنش مخاطب، و ایجاد موج‌های خبری، برخی معتقدند که این اقدامات آگاهانه و سودمحور صورت می‌گیرد. اگر چنین باشد، نمایش خانگی به جای بستر رشد و آزادی، به سکویی برای مدیریت بحران‌های ساختگی بدل شده است.
پلتفرم‌هایی چون نماوا که زمانی به‌عنوان نجات‌بخش محتوای تصویری از قید و بندهای رسانه ملی مطرح بودند، امروز در همان مسیر سقوط گام برمی‌دارند. نبود ثبات در پخش، کیفیت پایین برخی آثار، بی‌توجهی به استانداردهای تولید و مهم‌تر از همه، رفتار مبهم در قبال سانسور، این اعتماد را به‌شدت تضعیف کرده است.