در جهانی که کشتار سیستماتیک ده‌ها هزار انسان در غزه بی‌پاسخ می‌ماند اما یک حادثه منفرد در غرب، آژیرهای رسانه‌ای و سیاسی علیه یهودی‌ستیزی را به صدا درمی‌آورد، پرسش اساسی آن است: چرا جان مسلمانان در نظام بین‌الملل تا این اندازه بی‌ارزش شمرده می‌شود؟
نورنیوز-گروه بین الملل: ۲۰ ماه جنایت، ۲۰ ماه مماشات
از آغاز جنگ غزه در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ تا امروز، حدود ۲۰ ماه گذشته است؛ بازه‌ای که طی آن، ارتش اسرائیل به شکلی بی‌سابقه دست به قتل‌عام گسترده غیرنظامیان زده است. بیش از ۵۰ هزار تن، عمدتاً زن و کودک، در جریان بمباران‌ها، محاصره غذایی، قطع خدمات درمانی و تخریب زیرساخت‌ها جان باخته‌اند. اما با وجود حجم گسترده شواهد، حتی یک مقام ارشد غربی حاضر نشده این فاجعه را به‌صراحت «نسل‌کشی» یا «مسلمان‌ستیزی» بخواند. در برابر این سکوت سهمگین، تنها چند واکنش سرد، بی‌اثر و عمدتاً تبلیغاتی به ثبت رسیده است.
نمایش حقوق بشر؛ گزینشی، بی‌جان، بی‌عدالت
اگر تهدیدی لفظی متوجه یک مقام اسرائیلی شود یا حادثه‌ای جزئی در غرب علیه یک یهودی رخ دهد، بلافاصله سیل بیانیه‌ها، تحریم‌ها، قطعنامه‌ها و اقدامات رسانه‌ای به راه می‌افتد. این واکنش‌های سریع، در تضاد کامل با بی‌اعتنایی به نسل‌کشی روزانه در غزه است. چنین استاندارد دوگانه‌ای تنها یک معنا دارد: حقوق بشر، نه یک اصل جهان‌شمول بلکه ابزاری سیاسی و مصلحت‌محور در دست قدرت‌های غربی است.
واکنش‌های نمادین؛ آرام‌بخش افکار عمومی
برخی کشورها و نهادهای بین‌المللی، از جمله سازمان ملل، طی این مدت مواضعی ظاهراً انتقادی اتخاذ کرده‌اند، اما این مواضع بیشتر برای خنثی‌سازی فشار افکار عمومی داخلی و نه مهار جنایات جنگی است. آن‌سوتر، همان دولت‌هایی که بیانیه صادر می‌کنند، همچنان سلاح، اطلاعات نظامی و حمایت دیپلماتیک در اختیار اسرائیل قرار می‌دهند. این دوگانگی، نه صرفاً تناقضی سیاسی، بلکه نشانه‌ای از نفاق ساختاری در نظم جهانی است که هر روز مشروعیت اخلاقی‌اش را بیش از پیش از دست می‌دهد.
از واشنگتن تا تل‌آویو؛ همدستی در جنایت
نمونه‌ای بارز از این تناقض، واکنش دونالد ترامپ به قتل دو کارمند سفارت رژیم صهیونیستی در واشنگتن بود. ساعاتی پیش از مرگ، این افراد با افتخار از بمباران یمن دفاع کرده بودند، اما بلافاصله پس از حادثه، ترامپ آن را «یهودی‌ستیزی» خواند و خواستار برخورد فوری شد. در حالی‌که همین چهره‌ها، در برابر قتل‌عام هزاران کودک فلسطینی، سکوت اختیار می‌کنند یا آن را «حق دفاع مشروع» می‌نامند. وقتی وجدان جهانی به‌خواب رفته است در حالی‌که بیمارستان‌ها و مدارس در غزه به اهداف نظامی تبدیل شده‌اند و میلیون‌ها نفر با قحطی و بی‌خانمانی مواجهند، شورای امنیت هنوز نتوانسته حتی یک قطعنامه الزام‌آور تصویب کند. نهادهایی که خود را وجدان بیدار بشریت می‌نامند، اکنون به نظاره‌گرانی بی‌خاصیت یا حتی شرکای جنایت تبدیل شده‌اند. سکوت آنان، سکوتی آغشته به خون است.
فروپاشی مشروعیت اخلاقی غرب
رویکرد گزینشی در قبال فجایع انسانی، نه‌فقط اعتماد جهانی به نهادهای بین‌المللی را متزلزل کرده، بلکه مشروعیت اخلاقی ادعاهای غرب درباره آزادی، حقوق بشر و عدالت را نیز نابود ساخته است. غزه امروز، آینه‌ای تمام‌نما از این فروپاشی اخلاقی است؛ جایی که ارزش جان انسان، دیگر نه بر مبنای کرامت انسانی بلکه بر پایه ترازوی قدرت و هویت سنجیده می‌شود.