در نخستین سالگرد شهادت رئیس‌جمهور سید ابراهیم رئیسی و همراهانش، سی‌ام اردیبهشت، فرصتی است برای تأمل بر معنای خدمت، سادگی در قدرت، و پرهیز از نمایش. آنان رفتند، بی‌ادعا، اما با کارنامه‌ای که باید منصفانه و دقیق‌تر دیده شود.
نورنیوز-گروه سیاسی: عصر روز یکشنبه، ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳، رئیس‌جمهور سید ابراهیم رئیسی پس از مراسم افتتاح شد مشترک "قیز قلعه‌سی" با رئیس‌جمهور جمهوری آذربایجان، در منطقه مرزی خداآفرین، در مسیر بازگشت از این سفر رسمی دچار سانحه بالگرد شد و به همراه جمعی از مقام‌های عالی‌رتبه کشور به شهادت رسید. در این حادثه، حجت‌الاسلام آل‌هاشم (نماینده ولی‌فقیه در آذربایجان شرقی)، حسین امیرعبداللهیان (وزیر امور خارجه)، مالک رحمتی (استاندار آذربایجان شرقی)، سردار سید مهدی موسوی (فرمانده یگان حفاظت رئیس‌جمهور)، سرهنگ خلبان سید طاهر مصطفوی، سرهنگ خلبان محسن دریانوش و سرگرد فنی بهروز قدیمی نیز شهید شدند.
آنچه این واقعه را متمایز می‌سازد، نه تنها ابعاد سیاسی و امنیتی آن، بلکه نوع زیست و شیوه مسئولیت‌پذیری برخی از چهره‌های حاضر در این جمع است. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در مراسم بزرگداشت این شهدا، با لحنی واقع‌گرایانه، از رئیسی به عنوان فردی یاد کردند که «خود را از مردم برتر نمی‌دانست» و در عین حال، با «دل خاشع، زبان صریح و عمل پیوسته» وظایف خود را پی گرفت. این بیان، به‌دور از اغراق، نگاهی منصفانه به شخصیتی است که تلاش داشت در عمل، به مردم نزدیک باشد و در برابر فشارهای خارجی، استقلال رأی خود را حفظ کند.
نه اسطوره، نه عادی؛ شخصیتی در تراز مردم
سید ابراهیم رئیسی، با همه مسئولیت‌هایی که در طول عمر خود بر دوش کشید، کمتر از خود چهره‌ای ویژه ساخت. در تولیت آستان قدس، ریاست قوه قضائیه یا در مقام رئیس‌جمهور، رویکرد او بیشتر مبتنی بر تکلیف‌گرایی و تداوم فعالیت‌های جاری بود تا ساختن تصویری استثنایی.
رهبر انقلاب نیز در مراسم امروز تصریح کردند که او «مثل مردم و حتی کوچکتر از مردم» می‌اندیشید و عمل می‌کرد؛ و این مهم‌ترین شاخصه او بود. از همین زاویه، شخصیت رئیسی نه نیاز به اسطوره‌سازی دارد و نه باید به سطح کلیشه‌های رایج تقلیل یابد. آنچه باید درباره او مورد تأمل قرار گیرد، روحیه ساده‌زیستی، تلاش مستمر و ایستادگی در برابر تحمیل‌هایی بود که او نپذیرفت.
بی‌دلیل نیست که رهبر انقلاب به گفت‌وگوی نخستین او در جایگاه ریاست‌جمهوری اشاره کردند؛ جایی که در پاسخ به خبرنگاری درباره مذاکره با آمریکا، صریح گفت: «نه»، و در عمل نیز اجازه نداد تا طرف مقابل بتواند دستاوردی نمادین از مذاکره با ایران بسازد.
یادآوری‌ای برای امروز
اگرچه حادثه بالگرد در اردیبهشت ۱۴۰۳ غم‌انگیز بود، اما اهمیت آن فقط در سوگ نیست، بلکه در تلنگری‌ست برای بازبینی الگوهای مسئولیت‌پذیری. کسانی که در آن پرواز حضور داشتند، فارغ از اختلاف دیدگاه‌ها، بخشی از بار اجرایی کشور را در شرایط سخت بر دوش داشتند.
تأکید رهبر انقلاب بر «دلسوزی» و «پیگیری بی‌وقفه» برخی از این چهره‌ها، به‌ویژه رئیس‌جمهور شهید، حاکی از آن است که این تلاش‌ها در حافظه نظام و مردم ثبت شده است؛ نه با اغراق، بلکه با توجه به واقعیت‌ها. شورای‌عالی انقلاب فرهنگی نیز، پیش از فرارسیدن این سالگرد، و به پاس زحمات این جمع خدمت‌گزار، سی‌ام اردیبهشت‌ماه را به عنوان «روز شهدای خدمت» در تقویم رسمی کشور ثبت کرد؛ یادی نمادین برای آنانی که خدمت را نه با شعار، بلکه در مسیرهای دشوار و در سایه روشن‌های مسئولیت معنا کردند.