با پایان فصل بیست‌وچهارم لیگ برتر فوتبال ایران، بازار نقل‌وانتقالات از همیشه داغ‌تر شده؛ اما نه به‌واسطه هیجان رقابت یا کیفیت بازیکنان، بلکه به‌خاطر جولان بی‌سابقه دلالان و قراردادهایی با ارقام نجومی که با سطح فنی بازیکنان و کیفیت کلی لیگ هم‌خوانی ندارد.
عکس استفاده شده تزئینی میباشد.
نورنیوز - گروه ورزشی :
در روزهایی که فوتبال ایران به جای پرداختن به زیرساخت، مربی‌سازی و ارتقای کیفیت بازی، سرگرم بستن قراردادهای چندصد میلیاردی برای بازیکنان جوان و بعضاً کم‌تجربه است، این سؤال اساسی مطرح می‌شود: چه کسی این حباب را بزرگ می‌کند؟
پاسخ روشن است؛ دلالانی که با چیدمانی هوشمندانه از «بازی رسانه‌ای»، «اغراق در پیشنهادهای خارجی» و «رقیب‌سازی ساختگی»، باشگاه‌ها را در مقابل هواداران قرار می‌دهند و مدیران را به واکنش‌های هیجانی وا‌می‌دارند. آن‌هم در حالی که بسیاری از همین بازیکنان با آمار و عملکردی نه‌چندان درخشان، با مبالغی وسوسه‌برانگیز روانه باشگاه‌هایی می‌شوند که از نظر مالی در مرز بحران هستند.
برای نمونه، در حالی از قراردادهای ۴۰ تا ۶۰ میلیارد تومانی صحبت می‌شود که در زمین، کیفیت فنی اکثر بازی‌ها حتی در حد استانداردهای آسیا هم نیست. نه اثری از ستاره‌سازی اصولی هست، نه ردپایی از استعدادیابی سیستماتیک. تنها چیزی که دیده می‌شود، دست‌های پشت پرده‌ای‌ست که قیمت‌ها را باد می‌کنند، و بازیکنانی که با کمک این موج مصنوعی، بیش از آنچه می‌ارزند، مطالبه می‌کنند.
نقش رسانه‌ها در این چرخه جای تأمل جدی دارد. انتشار تیترهایی مانند «پیشنهاد ۲۲۰ میلیاردی به پدیده لیگ» یا «رقابت سرخابی‌ها بر سر مهاجم جوان» فقط بر التهاب بازار می‌افزاید. رسانه‌ها باید به‌جای دمیدن در آتش تورم فوتبالی، با نگاهی تحلیلی، هزینه‌فایده قراردادها و تأثیر واقعی بازیکنان را بررسی کنند.تریبون نباید در خدمت دلالی باشد، بلکه باید صدای منطق و تعادل در فوتبال باشد.
واقعیت این است که ادامه این مسیر، فقط به فروپاشی اقتصادی باشگاه‌ها، سرخوردگی هواداران و گریز استعدادهای واقعی منجر خواهد شد. فوتبال ایران بیش از هر زمان نیازمند نظارت شفاف، مدیریت حرفه‌ای، و رسانه‌هایی مستقل و مسئول است. در غیر این صورت، نام‌ها عوض می‌شوند اما بازی همان بازی پول و دلال باقی می‌ماند.