هم‌زمانی سفر عراقچی به مسکو با مذاکرات غیرمستقیم در رم و همچنین دیدار وزیر دفاع عربستان از تهران، بازتاب راهبردی دقیقی از جایگاه‌یابی نوین ایران در نظم منطقه‌ای و جهانی است؛ رویکردی که بر پایه موازنه‌سازی هوشمند و معماری امنیتی چندوجهی استوار شده است.
نورنیوز - گروه بین الملل: ملاقات عراقچی با پوتین و ابلاغ پیام مکتوب رهبر معظم انقلاب، در شرایطی انجام شد که گفت‌وگوهای غیرمستقیم با آمریکا نیز در جریان است. این هم‌زمانی از سر تصادف نیست، بلکه بازتاب راهبردی است که ایران در سال‌های اخیر دنبال کرده است: حرکت هم‌زمان در دو مسیر شرق و غرب، بدون وابستگی به هیچ‌یک. جمهوری اسلامی در تلاش است جایگاه خود را به عنوان یک قدرت مستقل و موازنه‌گر، در ساختار جهانی آینده تثبیت کند؛ جایگاهی که هم در گفتگو حضور دارد، هم در میدان، و هم در نظم‌سازی منطقه‌ای.
پیام به مسکو، سیگنال به نظم آینده
سفر عراقچی به مسکو، فراتر از یک مأموریت دیپلماتیک، حامل پیام استراتژیک تهران به یکی از قطبهای شرقی قدرت بود. ابلاغ پیام شخصی رهبر انقلاب، تأکید بر پیمان راهبردی ایران و روسیه، و گفتگو درباره نظم منطقه‌ای، نشانه‌ای از چرخش تدریجی اما مستمر جمهوری اسلامی به سوی تعمیق پیوندهای بلندمدت با قدرت‌های غیرغربی است. این مسیر نه جایگزین گفت‌وگو با غرب، بلکه مکمل آن در قالب یک نظم چندقطبی است که ایران در پی نقش‌آفرینی در آن است، نه پیروی.
پازل امنیتی خلیج فارس و مهندسی معادله جدید
در حالی که ایران و روسیه درباره نظم امنیتی آینده در غرب آسیا گفتگو می‌کنند، مذاکرات غیرمستقیم با آمریکا از روز شنبه در رم پیگیری خواهد شد. ایران با تأکید بر نقش عمان به عنوان «میزبان»، و نه رم به عنوان طرف میانجی، عملاً در حال کنترل روایت و مهندسی بستر مذاکره است. این هوشمندی، بخشی از رویکرد کلان ایران برای بازتعریف جایگاهش در معادله امنیت خلیج فارس است؛ جایگاهی که در آن، نه به‌عنوان سوژه فشار، بلکه معمار یک اکوسیستم امنیتی بومی در منطقه شناخته می‌شود.
تکمیل موازنه منطقه‌ای با ریاض؛ هم‌زمانی معنادار دو مسیر
سفر اخیر خالد بن سلمان وزیر دفاع عربستان سعودی به تهران نیز نباید جدا از تحرکات راهبردی ایران در مسکو تحلیل شود. این دیدار، در فضای مذاکرات با غرب و همکاری با شرق، معنای ویژه‌ای می‌یابد. تهران با فعال‌سازی هم‌زمان دو محور شمالی (روسیه) و جنوبی (عربستان)، در حال معماری یک نظم امنیتی جدید در خلیج فارس است. نظم مطلوبی که در آن، تهران نه‌تنها بازیگر منطقه‌ای، بلکه ناظر، حافظ و ابتکارگر امنیت درون‌زا خواهد بود.
در این مسیر ایجاد تمایز دقیق میان «میزبان» و «محل مذاکرات» نشان‌دهنده مدیریت روایت از سوی تهران است. این مهندسی پیام، در برابر تلاش غرب برای مصادره ابتکار عمل، اهمیت ویژه‌ای دارد.