277 خانواده، نوروز را با امید آغاز کردند اما هرگز به پایان نرساندند. جاده‌هایی که قرار بود مسیر شادی باشند، برای برخی به نقطه‌ای بی‌بازگشت تبدیل شدند.
نورنیوز-گروه اجتماعی: سفرهای نوروزی از چند روز قبل آغاز شد. چمدان‌ها بسته، کودکان پر از شور و هیجان، جاده‌ها شلوغ، بوی عید در هوا… اما برای ۲۷۷ خانواده، این نوروز هرگز به پایان نرسید. جاده‌هایی که باید مسافران را به خانه‌های پر از نور و امید می‌رساندند، برای برخی به نقطه‌ای بی‌بازگشت تبدیل شدند.
از ۲۵ اسفند تا ۲ فروردین، ۲۲ هزار تصادف رانندگی در کشور رخ داد. آمار تکان‌دهنده‌ای که پشت آن هزاران لحظه از هم گسسته، اشک‌هایی بی‌صدا و خانواده‌هایی در هم شکسته نهفته است. در همین چند روز، ۲۷۷ نفر جان خود را از دست دادند و بیش از ۶۸۰۰ نفر مجروح شدند. برخی از آنها هرگز همان آدم سابق نخواهند شد.
یک پیامد تلخ برای یک اشتباه ساده
در گوشه‌ای از یکی از بیمارستان‌های شمال کشور، مادر جوانی بر سر تخت فرزندش نشسته است. چشمانش خیره به دستگاه‌هایی است که هر لحظه ضربان زندگی را برای پسرش ثبت می‌کنند. با بغضی در گلو زمزمه می‌کند: «فقط چند لحظه خوابش برد... فقط چند لحظه...» همسرش راننده بود، تمام شب را بیدار مانده بودند، خسته و بی‌رمق، و آن یک لحظه، کافی بود تا نوروزشان به کابوسی بی‌پایان تبدیل شود.
دکتر علیرضا رئیسی، سخنگوی پویش ملی «نه به تصادف!» در این باره می‌گوید: «متأسفانه بسیاری از این تصادفات ناشی از خستگی، سرعت غیرمجاز و بی‌احتیاطی است. رانندگان باید آگاه باشند که تنها یک لحظه غفلت می‌تواند جان یک خانواده را نابود کند.»
لحظه‌ای که می‌توانست جور دیگری باشد
کافی است کمی به عقب برگردیم، به لحظه‌ای که تصمیم گرفته شد سرعت بیشتر شود، کمربند ایمنی بسته نشود، یا چشم‌های خسته برای چند ثانیه بسته بماند. در همین لحظه‌ها بود که سرنوشت تغییر کرد.
در یکی از این تصادفات، پدری که تمام سال برای تعطیلات نوروزی فرزندانش برنامه‌ریزی کرده بود، دیگر هرگز به خانه بازنگشت. همسرش که حالا باید زندگی را به تنهایی ادامه دهد، هنوز هم باور ندارد که تنها یک تصمیم اشتباه، همه چیز را تغییر داده است.
رعایت قوانین، مسئولیتی برای همه
اما در این میان، یک خبر مثبت هم هست؛ تلفات جاده‌ای نسبت به سال گذشته ۱۹ درصد کاهش یافته است. شاید این نشانه‌ای باشد از اینکه آگاهی عمومی در حال افزایش است. اما آیا این کافی است؟
دکتر رئیسی با تأکید بر لزوم رعایت قوانین رانندگی، به گروه‌های پرخطر نیز هشدار می‌دهد: «افرادی که دچار بیماری‌های خاص مانند صرع هستند، باید از رانندگی پرهیز کنند. اگر در شش ماه گذشته دچار حمله شده‌اند یا داروهای خواب‌آور مصرف می‌کنند، نباید پشت فرمان بنشینند.»
اما مسئولیت تنها بر دوش بیماران نیست. هر راننده‌ای که بدون استراحت کافی پشت فرمان می‌نشیند، هرکسی که قوانین سرعت را نادیده می‌گیرد، یا با استفاده از تلفن همراه حواس خود را پرت می‌کند، به اندازه کسی که بیماری زمینه‌ای دارد، برای دیگران خطرآفرین است.
نقش فناوری در کاهش تصادفات
در سال‌های اخیر، فناوری‌های ایمنی مانند ترمز خودکار، سیستم هشدار خروج از خط و دوربین‌های نظارت بر جاده‌ها به کاهش تصادفات کمک کرده‌اند. با این حال، هیچ فناوری‌ای نمی‌تواند جایگزین هوشیاری و مسئولیت‌پذیری رانندگان شود.
سازمان‌های مختلف در تلاشند تا با فرهنگ‌سازی، آمار تصادفات را کاهش دهند. اما در نهایت، این رانندگان هستند که باید تصمیم بگیرند: آیا قوانین را رعایت می‌کنند، یا با بی‌احتیاطی، خود و دیگران را در معرض خطر قرار می‌دهند؟
یک تصمیم، یک زندگی
سفرهای نوروزی هنوز ادامه دارند. هنوز جاده‌ها پر از خودروهایی است که مسافران را به خانه‌های عزیزانشان می‌برند. اما در این میان، انتخاب با ماست. آیا می‌خواهیم این نوروز را با شادی و آرامش به پایان برسانیم، یا با یک تصمیم اشتباه، آن را برای همیشه ناتمام بگذاریم؟
پس بیایید قبل از بستن کمربند، قبل از چرخاندن کلید در استارت، یک لحظه فکر کنیم. نه فقط به خودمان، بلکه به کسانی که در خانه منتظرمان هستند. بیایید جاده‌ها را از خون خالی کنیم. شاید سال بعد، همین روزها، دیگر خبری از این آمار تلخ نباشد.
نوروزی امن‌تر در انتظار ماست
اگر هر راننده‌ای تنها کمی بیشتر دقت کند، اگر هر خانواده‌ای قبل از سفر نکات ایمنی را رعایت کند، اگر همه ما احساس مسئولیت بیشتری داشته باشیم، نوروزهای آینده می‌تواند رنگی دیگر داشته باشد. جاده‌ها پر از خاطرات شیرین سفر شوند، نه یادآوری لحظات تلخی که هرگز جبران نخواهند شد.
نوروزی که به پایان نرسید، درسی شد برای همه ما. درسی که باید از آن عبرت بگیریم تا دیگر هیچ خانواده‌ای نوروز خود را در غم از دست دادن عزیزانشان سپری نکند.