فساد در فوتبال موضوع تازه‌ای نیست، اما کمتر پیش آمده که سینمای ایران آن را با این وضوح و صراحت به تصویر بکشد. بازی را بکش با روایت داستانی واقعی، ما را به قلب یک ماجرای ملتهب می‌برد؛ جایی که برد و باخت‌ها تنها در زمین بازی رقم نمی‌خورند، بلکه پشت پرده، جایی که قدرت و پول به هم می‌رسند، سرنوشت‌ها تغییر می‌کنند.
نورنیوز-گروه‌فرهنگی: این فیلم، بیش از آنکه یک درام ورزشی باشد، روایتی اجتماعی از سیستمی است که به‌جای قهرمان‌سازی، قربانی می‌گیرد.
"بازی را بکش" نه فقط درباره فوتبال، که درباره سیستمی است که در آن حقیقت قربانی می‌شود. محمدابراهیم عزیزی در نخستین تجربه کارگردانی‌اش، سراغ موضوعی حساس و جنجالی رفته که کمتر در سینمای ایران به آن پرداخته شده: شرط‌بندی و فساد در فوتبال. این فیلم با بهره‌گیری از داستانی واقعی، مخاطب را به دل ماجرایی می‌برد که تنها در تیترهای جنجالی روزنامه‌ها خلاصه نشده، بلکه در زمین‌های فوتبال و پشت پرده‌های باشگاه‌ها نفس می‌کشد.
فیلم در روایت خود ریتم خوبی دارد. از همان ابتدا، بدون حاشیه‌روی، موسی (با بازی محسن کیایی) را درگیر مرگ مشکوک برادرش می‌بینیم؛ مرگی که او را به مسیری پر از کشف و حیرت می‌کشاند. آنچه فیلم را از آثار مشابه متمایز می‌کند، پرداخت بی‌پرده به پشت صحنه‌های تاریک فوتبال است. گیلان، با آن استادیوم‌های پرشور و مردمی که با فوتبال زندگی می‌کنند، بستر مناسبی برای این داستان است؛ لوکیشن‌هایی که نه‌تنها جغرافیا، بلکه هویت فیلم را شکل می‌دهند.
بازی‌هایی در زمین فوتبال و سینما
محسن کیایی، که هم در مقام بازیگر و هم تهیه‌کننده در این پروژه حضور دارد، یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌هایش را ارائه داده است. موسی، با آن خستگی و خشمی که در چهره و حرکاتش موج می‌زند، شخصیتی است که بین بقا و تسلیم‌شدن در نوسان است. کیایی در قالب مردی که به دنبال حقیقت است، به درستی تلخی و تزلزل این مسیر را منتقل می‌کند. در مقابل، هدی زین‌العابدین چندان درخشش ندارد و گویی هنوز در سایه نقش‌های پیشینش گرفتار مانده است.
اما نقطه قوت فیلم، نه فقط بازی‌ها، بلکه جسارت فیلم‌نامه در به تصویر کشیدن مناسبات پشت‌پرده فوتبال است. سکانس‌هایی که در آن پول‌های کثیف دست‌به‌دست می‌شود، یا جمله‌ای که از برنامه نود در سکانس پایانی شنیده می‌شود، همه نشانه‌هایی از واقعیت‌هایی هستند که فوتبال ایران با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند. این جسارت، چه در اجرا و چه در محتوا، فیلم را به اثری مهم در سینمای اجتماعی ایران تبدیل کرده است.
قضاوتی بر بازی نهایی
کارگردانی عزیزی روان و حساب‌شده است. استفاده درست از تدوین و قاب‌بندی‌های دقیق، به خلق فضای پرتنش فیلم کمک کرده است. یکی از ماندگارترین صحنه‌ها، سکانس گل‌آلودی است که تصویری نمادین از آلودگی فوتبال را ارائه می‌دهد؛ تصویری که پس از پایان فیلم هم در ذهن مخاطب می‌ماند.
بازی را بکش فیلمی است که نمی‌ترسد حقایق تلخ را نشان دهد. پایان تلخش، سرنوشت محتوم شخصیت‌هایی را رقم می‌زند که یا در این سیستم غرق می‌شوند یا قربانی‌اش می‌شوند. این فیلم شاید پاس گل بزرگی به سینمای اجتماعی ایران داده باشد، اما آیا کسی هست که آن را به گل تبدیل کند؟