فیلم "1968" روایتی از نبرد فوتبالی ایران و اسرائیل در جام ملت‌های آسیا است، اما آیا این فیلم توانسته همان هیجان زمین فوتبال را به پرده سینما بیاورد؟ یا بیش از حد در دام مستندسازی افتاده؟
نورنیوز-گروه‌فرهنگی: امیرمهدی پوروزیری که قبلاً در سریال‌هایی مثل «شادآباد» و «مینو» خوش درخشیده بود، حالا با اولین فیلم سینمایی‌اش به میدان آمده و آن هم نه یک داستان معمولی، بلکه روایتی از نبرد تاریخی ایران و اسرائیل در جام ملت‌های آسیا ۱۹۶۸. فیلم را ایرج محمدی تهیه کرده و تیم بازیگران هم ترکیبی از چهره‌های شناخته‌شده مثل امیر نوروزی، امیر احمد قزوینی، لیندا کیانی و پادینا کیانی است.
سرگردان میان مستند و درام
پوروزیری که تجربه مستندسازی دارد، اینجا هم نخواسته از سبک مستندگونه‌اش فاصله بگیرد. او در برخی صحنه‌ها چنان غرق بازسازی دقیق شده که انگار تماشاگران به‌جای یک فیلم سینمایی در حال دیدن یک مستند تلویزیونی‌اند! البته این نگاه دقیق به تاریخ، به فیلم اصالت داده، اما خب، گاهی هم سرعت فیلم را کند کرده و از هیجان آن کاسته است.
تیمی پرستاره، اما کمی تک‌بُعدی
بازیگران فیلم تلاششان را کرده‌اند، اما مشکل اینجاست که فیلمنامه فرصت کافی برای پرداخت شخصیت‌ها نمی‌دهد. امیر نوروزی و امیر احمد قزوینی در نقش‌های اصلی خوب ظاهر شده‌اند، اما مخاطب آن‌طور که باید با شخصیت‌هایشان درگیر نمی‌شود. لیندا کیانی و پادینا کیانی هم هرچند مکمل‌های خوبی هستند، اما جای کار بیشتری برای شخصیت‌هایشان وجود داشت.
فوتبال و سیاست در هم تنیده، اما چقدر جذاب؟
داستان فیلم بر محور مسابقه ایران و اسرائیل در فینال جام ملت‌های آسیا ۱۹۶۸ می‌چرخد، اما فقط یک فیلم ورزشی نیست. فیلم تلاش دارد تنش‌های سیاسی و فضای اجتماعی آن دوران را هم به تصویر بکشد. اما مشکل اینجاست که این ترکیب گاهی آن‌قدر پیچیده می‌شود که ممکن است بعضی مخاطبان را از ریتم فیلم خارج کند.
حس و حال نوستالژیک و ملی‌گرایانه
موسیقی فیلم دقیقاً همان چیزی است که انتظارش را داریم: پر از حس و حال نوستالژیک و حماسی! در صحنه‌های مهم، موسیقی به اوج می‌رسد و احساس ملی‌گرایی و هیجان را به‌خوبی تقویت می‌کند. یک امتیاز مثبت برای تیم موسیقی!
فیلمی پرهیجان، اما می‌توانست بهتر باشد
۱۹۶۸ فیلمی است که جسارت ساخت آن قابل‌تحسین است. بازسازی دقیق، فضاسازی تاریخی و پرداختن به یک رویداد مهم فوتبالی، همگی از نقاط قوت آن هستند. اما اگر شخصیت‌پردازی عمیق‌تری داشت و کمتر به مستندگرایی افراطی می‌پرداخت، می‌توانست تأثیرگذاری بیشتری روی مخاطب داشته باشد. با این حال، اگر از طرفداران فوتبال و تاریخ ایران هستید، احتمالاً از تماشای آن لذت خواهید برد!