داستان نیروی نظامی [رژیم] اسرائیل، داستان خودِ اسرائیل است. از زمان تأسیس [رژیم] اسرائیل در سال 1948، ارتش آن بارها با کشورهای عربی جنگیده و پیروز شده است. اسرائیلی‌ها ارتش خودشان را بهترین ارتش دنیا می‌دانند؛ سخت، زیرک و مبتکر.
رسانه های خارجی: با وجود ناکامی وحشتناک ارتش [رژیم]اسرائیل در پیش‌بینی یا جلوگیری از عملیات 7 اکتبر، بسیاری از اسرائیلی‌ها فکر می‌کنند که ارتش آنها [در شش ماه اخیر ] به‌خوبی جنگیده است. یک ژنرال سابق اسرائیلی و مشاور امنیت ملی این هفته گفت که عملیات «شمشیرهای آهنین» به‌عنوان نمونه‌ای از نحوه انجام نبردهای شهری تلقی خواهد شد. واقعیت در غزه اما متفاوت است. دفاع حماس، مشروع و موجه است و در مقابل اتکای بیش از حد ارتش اسرائیل به فناوری همچنین فقدان تفکر استراتژیک عملکرد بازوی نظامی تل‌آویو را خدشه‌دار کرده است و ارتش [رژیم] اسرائیل از رقابت‌های خودخواهانه و دیدگاه تنگ‌نظرانه رهبران سیاسی تل‌آویو آسیب دیده است. آسیبی که فلسطینی‌ها بهای آن را پرداخته‌اند.
اسرائیل؛ اشغالگر، دروغگو و بی‌مسئولیت
ارتش [رژیم] اسرائیل به عنوان نیروی مهاجم در دو حوزه کوتاهی کرده است؛ نخست مسئولیتش به‌عنوان یک قدرت اشغالگر و وظیفه‌اش برای به حداقل‌رساندن مرگ‌و‌میر غیرنظامیان. حدود یک میلیون و 700 هزار فلسطینی آواره شده‌اند. بسیاری از آنها به غذا، آب یا داروی موردنیازشان دسترسی ندارند و رساندن قطره‌چکانی غذا از طریق پرتاب هوایی، خطرناک و پرهزینه است.
[رژیم] اسرائیل ادعا دارد که قوانین بشردوستانه را رعایت کرده، اما مسدودکردن مسیرهای امدادی با این ادعا در تناقض است. تلاش‌های دیرهنگام اسرائیل در روزهای اخیر نیز تحت فشار شدید آمریکا، متحد اصلی‌اش، برای جلوگیری از قحطی قریب‌الوقوع نیز کافی نیست.
تلفات غیرنظامیان نیز نگران‌کننده است. برای بسیاری از مردم جهان، ده‌ها هزار کشته و زخمی و ویرانی بخش وسیعی از غزه به‌هیچ‌عنوان قابل توجیه نیست. مقامات اسرائیلی در پاسخ می‌گویند: «جنگ خشن است و نسبت تلفات غیرنظامیان به جنگجویان[نیروهای نظامی حماس] حدود 2 به 1 است. مقایسه سخت است و ارقام دقیق نیستند، اما حتی اگر این عدد درست باشد، بسیاری ازکشورها و نیروی نظامی‌شان واکنش [رژیم]اسرائیل را نامتناسب و در نتیجه غیرقانونی می‌دانند.
کشتار کور با «هوش مصنوعی»
گزارشی از داخل اسرائیل خبر می‌دهد که اوایل جنگ، زمانی که ارتش به انتقام‌گرفتن از 7 اکتبر مصمم بود، با استفاده از هوش مصنوعی فهرست‌های هدف را جمع‌آوری کرد و فشار برای پیشروی به حدی بود که افراد فقط به صورت گذرا روی کار نظارت می‌کردند و این اولین‌بار در جنگ نخواهد بود که بدون درک روشنی از «پیروزی» میزان کشتار به معیار پیشرفت در جنگ تبدیل می‌شود.
اسرائیل به هدف خود یعنی «نابودی حماس» نرسید
در میان این زیاده‌روی‌ها، ارتش اسرائیل در معرض خطر شکست در هدف اصلی خود یعنی نابودی حماس است. پس از شش ماه، رهبران ارشد حماس زنده و بیش از 100 گروگان هنوز در اسارت هستند. ارتش [رژیم] اسرائیل درباره حمله به چهار گردان باقی‌مانده حماس در رفح صحبت می‌کند، اما این رویکرد درواقع فرمولی برای فاجعه است. حدود یک میلیون و 500 نفر در رفح پناه گرفته اند و [رژیم]اسرائیل هنوز هیچ برنامه‌ای برای محافظت از آنها ارائه نداده است. به نظر می‌رسد [رژیم] اسرائیل برای جلوگیری از احیای حماس یا گروهی شبیه آن از زیر آوارهای غزه هیچ استراتژی‌ای ندارد و به این واقعیت حتمی و قطعی بی‌توجه است که عملیات‌هایی که برای کاهش شمار مبارزان حماس طراحی شده، به جذب بیشتر نیروهای جایگزین می‌انجامد.
هنوز برای تغییر مسیر دیر نیست، با این حال، سیاستمداران اسرائیلی می‌خواهند بمب و گلوله را جایگزین بینش سیاسی برای پایان جنگ کنند. واقعیت این است که بدون برنامه‌ای برای صلح، [رژیم]اسرائیل در نهایت یک اشغالگر خواهد بود یا ناچار می‌شود مدام به غزه حمله کند و در هر صورت، از نظر نظامی، اقتصادی و دیپلماتیک هزینه بالایی خواهد پرداخت.