بی‌تفاوتی مردم کشورمان به گزارش غیرمستند، سیاسی و جهت‌دار کمیته موسوم به «هیأت حقیقت‌یاب شورای حقوق بشر» درباره اعتراضهای تابستان و پاییز 1401 که در هفته‌های گذشته منتشر شد، «سارا حسین» رئیس این کمیته را بر آن داشت تا در گفت‌وگویی به بازطرح ادعاهای مخدوش گزارش بپردازد؛ با این تفاوت که او در مصاحبه اخیرش اعتراف کرد، بن‌مایه گزارش، گفت‌وگوبا برخی افراد بوده و نه اسناد و مدارک قابل استناد.
نورنیوز- گروه بین‌الملل: هفته‌نامه «لوپوئن» فرانسه در واپسین شماره خود گفت‌وگویی با «سارا حسین»، رئیس بنگلادشی هیأت موسوم به «حقیقت‌یاب» شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد منتشر کرد که این دانش‌آموخته دانشگاههای انگلیس طی آن ادعاهای بی‌اساس علیه کشورمان درباره اعتراضهای دو سال پیش را تکرار کرد.
اگرچه الصاق پسوندی چون «شورای حقوق بشر سازمان ملل» به این هیأت سیاسی تلاش دارد رویکرد و درنتیجه گزارش نهایی این گروه را مستند، حقوقی و البته حقیقی جلوه دهد، اما علاوه بر خط وربط آشکار تیم زنانه به اصطلاح حقیقت‌یاب با بریتانیا، حمایت مالی آلمان از کمیته مذکور هرگونه وجاهت قانونی و اعتبارِ حقوقی را پیشاپیش از آن سلب می‌کند. به‌ویژه که برلین یکی از صحنه‌گردانان اعتراضهای دو سال پیش در ایران بود و البته از تظاهر آن نیز هیچ ابایی نداشت. حضور سفیر آلمان در صحنه اغتشاشات، چراغ سبز ژرمن‌ها به تظاهرکنندگان علیه کشورمان در برلین و تأمین منابع مالی هیأت مذکور نیز تنها بخشی از تحرکات امنیتی این کشور علیه ایران بود.
اما آنچه مصاحبه سارا حسین را از گزارش پیشینی کمیته متبوعش متمایز کرد، اعتراف به این واقعیت بود که ادعاهای مطرح‌شده بر پایه اظهارات افراد بوده است. وی در گفت‌وگو با «لوپوئن» مدعی شد که برای تهیه گزارش، 133 مصاحبه با قربانیان و شاهدان انجام شده که
خروجی آن در یک گزارش 580 صفحه‌ای ارائه شد، اما توضیح نداد این افراد چه کسانی بودند؟ گفت‌وگوها از چه طریق انجام شده و بر فرض صحت وجود چنین گفت‌وگوهایی، آیا مباحث مطرح‌شده «راستی‌آزمایی» شده‌اند یا نه؟ او همچنین نگفت بر چه اساسی به اعداد عجیب‌وغریب گزارشش ازجمله کشته‌شدن 49 زن و 68 کودک رسیده است؟ آن هم در شرایطی که ادعا می‌کند او و تیم تحقیقاتش اجازه بازدید از کشور را نداشتند؟
مروری بر فحوای گزارش بدون حتی یک برگ مستند حقوقی قابل ارائه و اتکاء، موید توضیحات ستاد حقوق بشر کشورمان بود که تأکید داشت این کمیته و گزارش متعاقبش، به‌عمد و آگاهانه چشم خود را بر روی ابعاد و اعداد واقعی اعتراضهای تابستان و پاییز سال 1402 بسته است؛ از جمله حضور پرنگ گروهک‌های تروریستی در جریان اغتشاشات و خشونت گسترده اغتشاشگران آموزش‌دیده. این گزارش و بانیان آن همچنین گزارش‌های رسمی، متنقن و مستدل نهادهای قضایی، اطلاعاتی و انتظامی کشورمان را نادیده گرفت تا بتواند به نتیجه دیکته‌شده و از پیش تعیین‌شده‌اش برسد؛ ادعاهایی نظیر «نقض سیستماتیک جنایت علیه بشریت» و «آپارتاید جنسی». اکنون رأس این کمیته به صراحت اعتراف می‌کند پایه و بن‌مایه «حقیقت‌یابی»اش حقوقی، علمی و قابل اعتنا نبوده است.
بیراه نیست اگر مانور رسانه‌ای «سارا حسین» و کمیته موسوم به حقیقت‌یاب روی گزارش غیرواقعی از کشورمان را مصداق بازی با کبریت خیسی دانست که نتوانست خاکستر اغتشاش‌های تابستان و پاییز سال 1401 را مجددا برافروزاند.