سال 2008 مقاله پر سروصدایی در «آتلانتیک» با عنوان «مُدی به نام بازی» منتشر شد که ادعا می‌کرد مردم هر روز بیشتر به بازی‌ها می‌پیوندند و می‌خواهند در جهانِ جعلیِ بازی، از بقیه آدم‌های کره‌زمین پیشی بگیرند و برنده شوند.
رادیونور: همه دنیا در حال بازی هستند؛ چه بدانند، چه ندانند. بازی‌ها برای باختن و شکست دادن بازیگران ساخته شدند و همین رازِ ادامه بازی است. همه دوست دارند قبل از اینکه بمیرند، یکبار بازی را ببرند و این راز جذابیت بازی‌های مدرنی است که ۱۸۳ سال پیش، از جهان کودکان وارد دنیای بزرگسالان شد.
در پادکست قبلی به نام «معمای لوسیفر»، از دو پدیده روانشناسی به نام «اثر لوسیفر» و «درد فانتوم» گفتیم که نشان می‌دهد مغز بر خلاف باور ابتدایی، به‌راحتی فریب می‌خورد؛ لذا حتی یک آزمایش یا محیط شبیه‌سازی شده یا حتی یک خاطره خیالی را با واقعیت اشتباه گرفته و به آن واکنش نشان می‌دهد. بر این اساس مشخص شد بازی‌ها بر خلاف تصور، روی ذهن و سپس رفتار بازیکنان در دنیای واقعی تأثیر می‌گذارد؛ بی‌آنکه خود فرد از آن مطلع باشد.
«معمای نیکلاس» با تلمیحی به داستان فیلم « Thw Game» محصول ۱۹۹۷به کارگردانی «دیوید فینچرو» موسیقی ساخته «هاوارد شور»، به این سوال پاسخ می‌دهد چرا کمتر کسی می‌تواند دربرابر وسوسه دعوت به بازی مقاومت کند؟ و اینکه بازی‌ها چه زمانی تمام می‌شود؟ اصلا بازی تمام می‌شود؟!
جهت مشاهده ویدئو، بارکد بالا را اسکن کنید.