نورنیوز ـ گروه جامعه: با همه‌گیری ویروس جدید کرونا در اغلب کشورهای جهان، دولت‌های غربی بیش از دیگر کشورها مدّعی مهار سریع و کنترل این بیماری شدند و تصورشان بر این بود که در بحران کنونی هم می‌توانند در سایه عوام فریبی، این بحران را به راحتی کنترل کرده و در عین حال همچنان دولت خود را در اقتدار کامل نگه دارند.
این در حالی بود آن که با آغاز قرنطینه‌های اجباری در آمریکا و اروپا، شاهد هجوم هیجانی شهروندان به فروشگاه‌های زنجیره‌ای برای انبار کردن مواد غذایی و بهداشتی بودیم، تا جایی که مردم مواجهه با قفسه‌های خالی فروشگاه‌ها را تاب نیاوردند و موجب درگیری‌های شدید شد.
در این میان حتی ایده افزایش مالیات از سوی دولت‌ها و خواسته مسئولان از طریق رسانه‌ها، برای خرید کمتر و به قدر نیاز، با مقاومت عده زیادی روبرو شد که تربیت شده ساختار فرهنگی همین نظام سرمایه‌داری بوده‌اند، نظامی که تاکنون برای حفظ خود، دست به تولید فراتر از بازار و ایجاد نیاز کاذب در مصرف کننده زده است.
حال دخالت حداکثری دولت برای مدیریت این معضل و سهمیه‌بندی برای فروش با عصبانیت مصرف کننده‌ها مواجه شده است، زیرا در سیستمی که تاکنون آن‌ها را تربیت کرده، اصل بر مصرف و سود شخصی فرد بوده است.
بر این اساس؛ اکنون این افراد نمی‌توانند بپذیرند وقتی پول دارند و پول می‌دهند حق ندارند بیشتر خرید کنند، چرا که تا پیش از این رقابتی وسیع برای تامین نظر مصرف‌کنندگان بین شرکت‌های تولیدی شکل گرفته بود، اما اکنون جامعه مصرف‌گرای غربی در مواجهه با بحران عظیم کرونا به سرعت دچار رویکرد حفظ بقا شده است.
غرب به ناچار باید حمایت خود را از آن بخش فقیر جامعه که تاکنون با فقر خود هزینه زندگی مابقی جامعه را می‌پرداخت، آشکارا نشان دهد، چون در بحرانی این چنین، ویروس مسری فقیر و غنی نمی‌شناسد.
دولت‌ها مجبور به پرداخت هزینه‌های کلانی هستند تا این بخش حذف شده از جامعه را که در تولید و مصرف نقش مورد نظر سرمایه‌دار را بازی نمی‌کرده مراقبت کنند و همین جاست که به ناچار و بر خلاف میل باطنی سرمایه‌داران، مشخص می‌شود که همه انسان‌ها برای همه انسان‌ها مهم هستند.