محمد جندقی: روزهای پایانی سال، ایران را ژانر شادی و نشاط می‌توان توصیف کرد. عده ای در هیاهوی خرید و عده ای در انتظار سفری به دور از روزمرگی. اما در مقابلِ این حس شادمانی جمعیت غالب کشور، عده ای شادی نوروز را در گرو سفر و تفریحات لاکچری می دانند؛ غافل از روزهای نویی که بی‌دلیل باید شاد زیست و بدون شعار باید شاد بود.
حتی در انگاره ذهنی عده ای نوروز در کنار سفر ولو ارزان قیمت، تعریف می شود. واقعیت تلخی که حال خوش نوروز را به کام ها تلخ می کند.
سال‌هاست سنت‌هایِ شاد زیستنِ بدونِ سفر به ویژه در ایام نوروز کم رنگ شده و جای خود را به سفرهای گران و تفریحات به اصطلاح لاکچری داده است.
اما شاد بودن فقط با سفر و تفریحات خاص حاصل نمی شود. نوروز را غنیمت شمریم تا حتی با دورهمی های ساده از روزمرگی رهایی یابیم.
حتی در تنهایی هم می توان شاد بود. شاد زیستن را باید بی‌آموزیم و به نسل‌های آینده تسری دهیم تا مبادا فرهنگ‌های غلط، سنت های نیاکان را به فراموشی بسپارد.
خیام در وصف نوروز اینگونه می سراید:
بر چهره‌ی گل نسیم نوروز خوش است**بر طرف چمن روی دل‌افروز خوش است
از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست** خوش باش ومگو ز دی که امروزخوش است
حافظ شیرازی دل ناخوش را اینگونه وصف می کند:
نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف**گر شب و روز در این قصه مشکل باشی
بیاموزیم که از اندک فرصت و دقایق ولو در تنهایی خویش روز را برای خود نو کنیم.