نورنیوز ـ گروه بین‌الملل: کشف گورهای دسته‌جمعی کودکانِ قربانی نژادپرستی در کانادا طی ماه‌های اخیر خبرساز شده است، اما دولتمردان این کشور هنوز با وقاحت کامل مدعی حقوق بشر هستند
دولتمردان کانادایی در حالی با وجود سهم کم در قربانیان هواپیمای اوکراینی همچنان به دنبال سیاسی کردن روند این پرونده علیه ایران هستند که خود تا گلو در لجن‌زار نسل‌کشی بومیان آن کشور فرو رفته‌اند.
چند روز پیش رییس گروه بومیان کانادایی کاوسس در نشستی خبری از کشف مزارهای بی‌نشان ۷۵۱ نفر در مدرسه ماریوال که قبلا یک مدرسه شبانه‌روزی کاتولیک بوده، در ۱۴۰ کیلومتری شهر رجاینا مرکز استان ساسکاچوان خبر داد.
کمتر از یک ماه قبل نیز اجساد مربوط به حداقل 215 کودک بومی که برخی از آنها کمتر از 3 سال سن داشتند، در یک مدرسه شبانه‌روزی کاتولیک در ایالت بریتیش کلمبیا کشف شد. پیش از این نیز گورهای دسته‌جمعی مشابهی در این کشور کشف شده بود که سندی آشکار بر نسل‌کشی بومیان این کشور است.
گزارش‌ها نشان می‌دهد که در بازه زمانی 1883 تا 1996 یعنی در بیش از 100 سال حدود 150 هزار کودک بودمی از خانواده‌های خود به اجبار جدا و به مدارس شبانه‌روزی فرستاده شدند که کلیسای کاتولیک آن را تأسیس کرده بود.
هدف اصلی این کار دور کردن کودکان از جوامع بومی کانادا و جلوگیری از ترویج زبان و سنت‌های مادری‌شان و تربیت آنها به شیوه‌ای تحمیلی بود که می‌توان از آن با عنوان تروریسم فرهنگی یاد کرد.
جالب اینکه این مدارس تا سال 1997 میلادی فعال بوده‌اند و این به این معناست که نژادپرستی و نسل‌کشی تا عصر حاضر در اولویت دولتمردان کانادا قرار داشته و لذا هیچ ضمانتی وجود ندارد که در مقطع کنونی نیز این رفتار استمرار نداشته باشد.
در همین راستا؛ در سال 2018 یک نهاد دولتی در کانادا گزارش داد هنوز هم خطر مرگ یا مفقود شدن زنان بومی کانادا 12 برابر بیشتر از سایر زنان است!! از سوی دیگر در گزارش سال 2018 دیده‌بان حقوق بشر هم با اشاره به وضعیت نابسامان بومی‌های کانادا تصریح شده این اجتماعات مجبورند برای تهیه آب آشامیدنی خود، آب را بجوشانند. در همین حال گزارش‌های دیگری نشان می‌دهد 40 درصد از مردمان بومی کانادا، به دلیل سوء تغذیه و عدم دسترسی به غذای مناسب، دچار دیابت نوع 2 شده‌اند.
مقاله‌ای در سال 2015 در پایگاه اطلاعاتی «macleanse» منتشر شده که در این مقاله ذکر می‌شود که بیش از نیمی از جمعیت بومیان کانادا تحصیلات دوران دبیرستان خود را به اتمام نرسانده‌اند و تنها 6 درصد از آنها دارای مدرک دانشگاهی هستند!
این در حالی است که تنها 13 درصد از جمعیت سفیدپوستان کانادایی تحصیلات دانشگاهی ندارند و مابقی از وضعیت آموزشی مناسبی برخوردار هستند.
گزارشی نیز در سال 2019 توسط «لیلانی فرها»، گزارش‌گر ویژه سازمان ملل تهیه شد و او نسبت به وضعیت مسکن بومیان در شمال کانادا هشدار داد: «بومیان کانادا به احتمال زیاد از نظر مسکن نامناسب و پیامدهای بهداشتی منفی رنج می‌برند، آنها با میزان بالایی از بی‌خانمانی رو‌به‌رو هستند و در برابر اخراج‌های اجباری، زمین خواری و اثرات تغییرات آب و هوایی بسیار آسیب‌پذیر هستند.»
در همین حال طبق بررسی‌های به عمل آمده توسط انستیتو فقر کانادا، 25 درصد از مردمان بومی کانادا در فقر به سر برده و درآمد آنها پایین‌تر از حد متوسط سالیانه است به عبارتی 1 نفر از هر 4 بومی ساکن در این کشور زیر خط فقر قرار دارند.
نکته قابل توجه آنکه در درمان کرونا نیز بومیان در ردیف آخر قرار دارند چنانچه گزارشی که در سال 2020 توسط موسسه «Statscan» منتشر شده نشان می‌دهد که در پاندمی کرونا، بیش از یک سوم افراد بومی از پسِ هزینه‌های اساسی خود بر نمی‌آیند.
نمود دیگر نژادپرستی اعمال شده بر بومیان کانادا را در زندان‌های این کشور می‌توان جستجو کرد. هر چند که به دلیل نسل‌کشی جمعیت بومیان کانادا بخش ناچیزی از جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهد اما آمار زندانیان بومی به تناسب جمعیتشان بسیار بالاست.
طبق گزارش مقامات سازمان زندانیان فدرال در کانادا، بیش از 30 درصد از زندانیان کانادایی را افراد بومی این کشور تشکیل داده و جمعیت بومی در زندان‌ها تقریبا 44 درصد رشد کرده است.
این افزایش جمعیت زندانیان بومی از یک سو برگرفته از تبعیض‌ها و مشکلات اقتصادی است که به بومیان تحمیل و آنها را به کارهای خلاف وادار ساخته است و از سوی دیگر برگرفته از نژادپرستی حاکم بر ساختار حاکمیتی و قضایی کاناداست که به بومیان به چشم مجرم نگریسته می‌شود.
وضعیت بومیان در کانادا بیان‌گر این حقیقت است که ادعاهای بشردوستی دولتمردان کانادا بیشتر یک ژست و نقاب ظاهری برای پنهان‌سازی حقایق جاری در این کشور است که البته جنایات سربازان کانادایی در خارج از مرزهای این کشور را نیز باید به آن افزود.
در این خصوص؛ روزنامه گاردین در گزارشی از عملکرد نیروهای کانادایی در افغانستان آورده بود که سربازان کانادایی در افغانستان تمامی بازداشت شدگان افغانی را شکنجه کرده‌اند. اعمال شکنجه برایبازجویان کانادایی در قندهار یک امر عادی به شمار می‌رود. بازجویان حتی شهروندان افغانی را مورد تعرض جنسی قرار داده‌اند و آنها را کتک زده‌اند.
مجموع این موارد نشان می‌دهد که نسل‌کشی و اقدامات ضدبشری امری سیستماتیک در ذات ساختار کاناداست، چنانچه آنها اجازه برخورداری اتباع ایرانی مقیم آن کشور از حق قانونی خویش مبنی بر شرکت در انتخابات را نداده و رسما حقوق حقه آنها را زیر پا می‌گذارد.
این حقایق جاری در کانادا موضوعاتی است که دولتمردان این کشور از جمله «جاستین ترودو» نخست‌وزیر نمی‌توانند از مسئولیت آن شانه خالی کنند اما برای فرار از محکمه افکار عمومی همچنان به دروغ‌پردازی درباره پرونده‌ای چون هواپیمای اوکراینی می‌پردازند.
به نظر می‌رسد برای جلوگیری از تکرار گورهای دسته جمعی و نسل‌کشی‌های احتمالی در کانادا، ایجاد گروه‌های حقیقت‌یاب مستقل و آزاد برای بررسی وضعیت حقوق بشر در این کشور به ویژه بررسی وضعیت بومیان امری ضروری است.
نورنیوز